Vandaag heb ik het weer eens braaf gedaan. Mijn medicijnen zijn omhoog gegaan en binnenkort moet ik weer naar mijn psychiater. Ik wil hem graag vertellen dat de medicijnen werken, dus heb ik het vandaag weer eens bijgehouden: hoeveel ik plas.
Het heet diabetes insipidus
Een nierkwaal die ik te danken heb aan mijn lithium. Het betekent dat mijn nieren niet goed meer in staat zijn mijn urine te concentreren. Wat betekent dat ik heel veel plas. Om dat te compenseren moet ik dus minstens evenveel drinken. Overigens ben ik nog steeds heel blij met mijn lithium. Ik heb er mijn leven aan te danken.
Het was vandaag 5 liter. De vorige keer dat ik het bijhield was het 7,5 liter. De medicijnen werken dus. Ik plas weer een stuk minder. Jaren geleden was het bijna tien liter per dag, de hoeveelheid dat het gevaarlijk wordt en met medicatie werden dat er 4,5. De medicijnen werkten destijds dus ook heel goed, helaas gaat mijn vermogen om mijn urine te concentreren wel steeds verder achteruit.
Ik ervaar het niet zozeer als vervelend, maar als een lastig ongemak.
Het is de prijs die ik betaal om een leefbaar leven te leven
Het is lastig als ik op een hete zomerdag de huisartsenpost consulteer en als antwoord krijg dat ik me geen zorgen hoef te maken en pas mag terugbellen als dat zo ernstig wordt dat ik stop met plassen. Tot die tijd hoefde ik me geen zorgen te maken. Gelukkig weet ik zelf beter en had ik die dag ORS bij me. Hoe uitgedroogd ik ook ben, ik zal blijven plassen.
Het is lastig omdat ik hierdoor veel kwetsbaarder ben voor een lithiumvergiftiging. Deze ontstaat als iemand die lithium gebruikt zout en vocht verlies. De meeste mensen kunnen dat zout en vocht dan meer vasthouden. Ik kan dat niet en daardoor heb ik een beschermingsmechanisme minder.
Het is lastig omdat ik één van de weinige mensen ben die erop moet letten voldoende zout binnen te krijgen in plaats van teveel. Ik kan rustig wat extra zout over mij eitje strooien of wat drop naar binnen te werken. Ik spoel het toch wel in een vrij rap tempo er weer uit. Misschien is dit trouwens wel een voordeel.
Het ongemak zit in twee dingen: ik moet veel plassen en ik moet veel drinken
Het eerste was een probleem totdat de NS besloot om weer toiletten in sprinters te plaatsen. Het tweede is sinds kort een te kleine tas, want ik kan tegenwoordig aan het einde van lange reis niet al mijn flesjes en blikjes kwijt.
