Podcasts zijn saai, vond ik altijd.
10 dagen nadat ik besmet werd met Covid-19 brak de oorlog met Oekraïne aan. Heel verdrietig natuurlijk voor iedereen in Oekraïne, of eigenlijk voor de hele Westerse wereld. Voor mij bleek het een indirecte oplossing van wat inmiddels een flink probleem was geworden.
Want iedere anderhalf tot twee uur minstens een half uur liggend moeten rusten is saai. Heel erg saai. Echt heel erg saai. Tussen het rusten kon ik in bed wat werken, maar tussendoor stond mijn laptop noodgedwongen uit. Zelfs televisie kijken kon ik tijdens die uren niet.
Het enige wat ik wel kon was podcasts luisteren
Geen wonder dat 2022 op bipolair gebied een slecht jaar was, met in totaal zeven episodes en een jaar waarin mijn suïcidaliteit soms stevig de kop op stak, bij gebrek aan copingstrategiën.
Mijn dagelijkse hoogtepunt was de podcast Voordat de Bom valt, van Jelle Brandt-Corstius. Een journalist met een prettige stem die heerlijk kan vertellen. Tijdens de coronapandemie soms vanuit de slaapkamer van zijn kinderen, wat ik heerlijk kon visualiseren. Maar altijd interessant.
Met het vorderen van mijn herstel, het slechts eens per dag op bed liggen of het inmiddels alleen op slechte dagen even liggen, heb ik minder tijd voor podcasts. Gelukkig hij ook, aangezien hij de serie Langs de Nieuwe Zijderoute ging opnemen, samen met Ruben Terlou. En zo werd de dagelijkse podcast een wekelijkse… op de dinsdagavond als ik in bad lig. Met mijn NPO-plus kijk ik de serie, zittend op mijn bank of tijdens het vouwen van de was.
Ik werk allang weer mijn oude uren, ik ren de trap van mijn werk op
en mijn opstartende carrière als spreker kost me veel energie die ik ook heb. Ik poets mijn eigen huis en kook vreemde bloemkoolrijstrecepten van Picnic, dat nog wel zittend op mijn zadelkruk. Mijn elektrische fiets heb ik al enige tijd niet meer aangeraakt omdat ik, net als vroeger, iedere dag naar mijn werk wandel. Meestal kan ik dat zonder tussendoor te rusten, en anders is het bankje bij het Plantsoen een prettig rustpunt. Ook ben ik weer begonnen met mijn studie. Dan word ik even herinnerd aan de tijd die achter me ligt. Want avondschool is echt nog heel erg pittig.
Maar de waarde van podcasts ben ik niet vergeten
Ik besef me nu meer dan ooit dat podcasts en luisterboeken niet alleen zijn voor mensen die problemen hebben met het lezen van geschreven teksten, maar voor bijna iedereen. Liggend in bed, rijdend in de file, wandelend naar je werk.
Daarom probeer ik van mijn blogs ook luisterblogs te maken en ben ik begonnen met een ambitieus project: een luisterboek maken. Pas nu besef ik hoe intensief het is om zoiets op te nemen en vervolgens te bewerken. Want ik heb geen studio, Tony Media, goede apparatuur of kennis van muziekbewerkingsprogramma’s.
Het lukt me niet altijd, zoals zo vaak in het leven niet alles altijd lukt. Maar van een tijd waarin ik heel vaak bedlegerig was en alleen nog podcasts kon luisteren, ben ik wel gegroeid naar het huidige nu. Wie weet waar ik nog naar verder naar kan groeien.
Wil je Lonneke’s Levensdans financieel steunen en mijn levenswerk ook mijn echte werk maken? Doneer dan nu: https://www.lonnekeslevensdans.nl/donatiebutton/ of koop mijn boek.
