Dit blog gaat over stress, niet over geld. Het gaat over onzekerheid die ik zelf heb gecreëerd. Stress die ik zag aankomen toen ik begon. Onzekerheid waarvan ik wist dat hij bestond. Het gaat niet om geld. Ik heb alles wat ik teveel ontving gespaard. Want ik wist dat dit de dag was die zou komen.
Ik ontvang een een wajong- en WIA-uitkering omdat ik duurzaam arbeidsongeschikt ben. Ik hoef niet meer te werken. Als ik inkomen uit arbeid heb, is het logisch dat mijn uitkering omlaag gaat. 70% van mijn inkomen gaat naar het UWV. Fair deal, ik ga er dus financieel op vooruit. Niet veel, maar toch.
De gemeente
Ik viel altijd krap binnen het minimabeleid. Per 1 januari 2024 heb ik daar geen recht op. Dit betekent geen goedkope zorgverzekering of speciale minima-toeslagen zoals de energietoeslag.
De belastingdienst
Meer inkomen betekent ook dat toeslagen langzaam worden afgebouwd. Dit gaat gelukkig geleidelijk. Alles wat je teveel hebt gekregen, moet een jaar later worden terug betaald. Daarmee kun je flink in de problemen komen, weet ik uit ervaring. Voor de zekerheid heb ik ze alvast omlaag gezet.
Daarnaast heb ik de loonheffingskorting op mijn uitkering staan en niet op mijn werk. Ik ben in het verleden in de schulden geraakt door onder andere de voorlopige teruggaaf. Dat ga ik niet nog een keer doen. Ik krijg het liever aan het einde van het jaar terug.
Het UWV
Ik heb het UWV de hoogte gebracht van mijn inkomsten, inclusief een pro-forma loonstrookje zodat ik vanaf de eerste maand voldoende gekort zou worden op mijn uitkering. Dit is niet gebeurd, hoor ik nu. Ook is mijn vakantiegeld niet gekort. Hierdoor moet ik niet alleen 70% van mijn winst terugbetalen, maar ook een paar honderd euro die ik niet zag aankomen. Ik schoot even in de stress die jaren geleden leidde tot mijn voedselbanktijd van 2017. Zover zal het nu niet komen, want ik heb spaargeld, voorzorgsmaatregelen, vaardigheden en een vak geleerd.
Bipolaire update
Op bipolair gebied -we zouden in alle stress even vergeten waarom ik volledig ben afgekeurd- rommelt het nog steeds. Mijn hypomanie leek op zijn retour, en de gemengde episode leek gearriveerd. Maar dit weekend voelde soms weer heerlijk en ik vergeet mijn pammetjes. Belangrijkste doel voor nu: stress verminderen. Dan komt ook dat wel weer goed.
Onderaan de streep
Onderaan de streep heb ik nog geen moment spijt gehad om weer betaald te gaan werken. Om mezelf te ontwikkelen als een professioneel spreker, dat ik winst mag maken met Lonneke’s Levensdans en 6 uur per week betaald mag worden voor mijn werk op kantoor.
Ik ben zo trots op mezelf dat ik nu iets doe waarvan ik nooit meer had gehoopt het te kunnen doen. Dat ik mijn problemen zo goed kan inzetten voor de ander. Dat ik daar zelfs geld mee verdien. Ik ben zo ongelofelijk trots op mijzelf. En ondanks dat het UWV, de gemeente en de belastingdienst voor stress zorgt, is het me dit waard. Dat gevoel daar op het podium, of als ik weer een boek signeer of als ik op kantoor zoveel bereik. Dat is onbetaalbaar.
Maar onderaan de streep moet er dus geld bij. Ik moet ergens meer uren gaan maken, meer per uur gaan verdienen, meer boeken verkopen of vaker ingehuurd worden als spreker. Dat kan ik. Ben jij mijn nieuwe opdrachtgever?
© captainvector, 123RF Free Images
Wil je Lonneke’s Levensdans financieel steunen en mijn levenswerk ook mijn echte werk maken? Doneer dan nu: https://www.lonnekeslevensdans.nl/donatiebutton/ of koop mijn boek.