Ze zeggen dat de laatste loodjes het zwaarste zijn.
Ik ben bezig met het laatste loodje van mijn studie officemanagement. Ik schreef me nog voor de coronacrisis in voor een tweejarig propedeuse. Ik wist dat het niet makkelijk ging worden, maar ik ging ervoor. Met het starten van mijn studie werd mijn vrijwilligerswerk een stage waarin ik me na twee jaar vrijwilligerswerk, me mocht gaan ontwikkelen als een echte officemanager.
Vandaag ben ik stevig aan het vloeken op het 7S-model van McKinsy en het 5-krachtenmodel van Portner
waarmee ik de dynamiek in van mijn organisatie moet beschrijven. Als ik een voldoende heb voor deze opdracht, dan komt aan dit studie-avontuur (voorlopig) een einde.
Ik heb een hoop geleerd. Niet alleen allerlei, vaak gortdroge, theorie die ervoor zorgt dat ik Schoevers-waardig documentstromen kan beheren, voldoende Engels kan spreken en schrijven, kritisch informatie kan verwerken, en nu dus bedrijfsprocessen kan analyseren. Ik kon al heel goed presenteren en schrijven. En bij Lumen mocht ik dat allemaal in de praktijk brengen zodat ik nu klaargestoomd ben.
Ook heb ik dankzij mijn stage bij Lumen heel erg veel geleerd over incasseren, mijn passies vinden, oud zeer verwerken, grenzen leren kennen en aangeven en prioriteiten leren stellen. Jaarcijfers en -verslagen zijn deadlines die ik heb geleerd altijd te halen door goed te plannen. Sommige andere deadlines zijn minder hard. Mijn gezondheid is de hoogste prioriteit die ik geleerd heb altijd te kunnen stellen binnen de marges van de uren waarbinnen ik nu een baan zoek. En alle andere dingen kunnen worden uitgesteld, afgesteld of gedelegeerd.
Dat hoort bij het combineren van mijn leven, met mijn werk
En zo ben ik ongemerkt geglipt naar eerste loodjes. Mijn studie is bijna klaar, mijn stage al helemaal, dus durf ik het van de daken te schreeuwen: ik ben op zoek naar een beter betaalde baan (zie het blog werkstress over de details hoe dat zit).
Afgelopen donderdag had ik mijn eerste afspraak met mijn IPS-coach en dat gesprek viel me vies tegen. Hoewel ik volledig klaar ben voor die beter betaalde baan, vraag ik me af of ik dat al ben voor het proces daarheen: solliciteren.
Het zoeken van vacatures, beoordelen of het bedrijf ook bij mij past
het schrijven van de brief of het aanpassen van mijn curriculum vitae, afgewezen worden: het is allemaal nog behoorlijk pittig. Ik heb nu drie sollicitatiebrieven geschreven, en eenmaal alleen een curriculum vitae opgestuurd. Dat hele proces kost echt ontzetten veel tijd en energie. Liever zou ik het overslaan.
Ze zeggen over de laatste dat ze zwaar zijn, maar die eerst loodsjes kunnen er ook wel wat van.
© armmypicca, 123RF Free Images
Wil je Lonneke’s Levensdans financieel steunen en mijn levenswerk ook mijn echte werk maken? Doneer dan nu: https://www.lonnekeslevensdans.nl/donatiebutton/ of koop mijn boek.