∞ bomen waaien wind ∞
Dat staat haar graf. Ik weet hoe oud ik was toen ze dood ging. Negen, misschien tien jaar. Maar het was mijn pleegzusje.
En daarna gingen er wel meer. Opa’s, oma’s, nog een pleegzus, een pleegbroer, mijn ouders. Al van jongs af aan is de dood een onderdeel van mijn leven. Ieder jaar, of als ik geluk had eens per twee jaar.
Toch heb ik nooit echt gerouwd
Een leven zonder veel verdriet was wel een stuk makkelijker dan het emotievolle leven dat ik nu heb. Het voordeel is dat ik tegenwoordig ook intens gelukkig kan zijn. Maar of het makkelijker is? Nee. De woede-aanvallen van mijn vader als ik wèl onbeheersbaar huilde, staan me nog sterk nabij. En eigenlijk is dat niet altijd eerlijk van mij.
Ieder mens heeft peildatums
Datums die een moment van reflectie opleveren, of even net wat meer emoties dan normaal. Datums om terug te kijken en vooruit te blikken. Datums die wat feestelijker, of juist moeilijker zijn dan normaal. Denk bijvoorbeeld aan een verjaardag, of aan oud- en nieuw. 18 juli 2019, de dag dat ik voor het leven koos is voor mij zo’n datum. Voor een ander een trouwdatum, of juist de dag dat je besloot te scheiden en voor jezelf te kiezen. De geboorte- en sterftedagen van mijn ouders zijn dit ook voor mij.
Mijn vader is op 15 augustus 2018 overleden
Nadat ik zijn lievelingetje niet meer was, vanaf mijn veertiende, hadden we een moeizame relatie en dat is eigenlijk nooit helemaal goed gekomen. Ik ben geneeskunde gaan studeren, om mij zowel tegen hem af te zetten als hem te pleasen.
Mijn vader kreeg niet alleen woede-aanvallen als ik onbedaarlijk, in zijn ogen onredelijk, huilde. Ook bij tegenvallende studieresultaten kon hij tekeer gaan. Mijn moeder was dan teleurgesteld, mijn vader was boos. Het eerste twee jaar van mijn studie, ik had een zware depressie, moeten ze allebei radeloos zijn geweest. Ik haalde veel tentamens niet, was teruggetrokken en ik was niet graag thuis met al die kinderen waar zoveel van me verwacht werd wat ik niet waar kon maken.
Mijn vader moet doodongerust zijn geweest, maar in plaats daarvan werd hij kwaad
Maar in oktober 2006, toen ik voor de eerste keer werd opgenomen, was er een kantelpunt. Mijn vader heeft vanaf dat moment zo hard zijn best gedaan om mij te accepteren en trots te zijn. Om niets meer van mij te eisen, dan dat ik mijn eigen pad zou vinden. Trots op alles wat ik wel deed, en niet treurend of boos op wat ik allemaal niet meer was. Trots toen ik besloot te stoppen met studeren en trots toen ik volledig werd afgekeurd. Want ik was boven alles zijn dochter.
Het leek soms te laat. Als ik er al iets bij kon voelen, was het ongemakkelijkheid
Hij heeft nooit meer mijn keuze van 18 juli 2019 meegemaakt. Noch de enorme groei die ik daarna heb meegemaakt door gevoelens te kunnen voelen, en mijn huidige zoektocht naar bij mij passend werk. Wat ongelofelijk trots zou hij zijn geweest. Vol tips en tricks voor het solliciteren en vol vertrouwen op de afloop. Ongeacht waar die afloop op zou uitlopen.
∞ bomen waaien wind ∞
Ik mis je zeg ik. Ik fluister het tegen de lucht.
