“If I would have cycled like this in Amsterdam, there would be a serious chance I would have ended in a hospital. The people here are so polite.”
Nu betekent dit niet dat ik de afgelopen dagen als een asociale halve gare door Berlijn heb gecrost, ik was nog steeds een stuk beleefder dan de locals, maar in Leiden of Amsterdam
zou ik helemaal scheel zijn geworden door het gescheld en getier.
Toen ik mijn reis voorbereidde ging ik ervanuit de luidruchtige, kuilen gravende, zuipende Duiters tegen te gaan komen die ik ook zie op het strand en de boulevard van Scheveningen of Katwijk. Niets van dat alles.
De Duits spreken mensen hier in Berlijn zijn uitermate beleefd. Als ik wat bedremmeld rond kijk, word ik naar de juiste bus geholpen en vanaf de halte de juiste weg gewezen. Er heeft nog niemand getoeterd als ik niet door had dat mijn stoplicht op groen stond. De muziek gaat buiten zonder morren uit om 23.00 uur ’s avonds en mijn kamergenootjes (oké dat zijn Denen, Amerikanen en Spanjaarden) zijn ook rustig, ondanks dat ze een duidelijk ander dag/nachtritme hebben dan ik.
Ik voel me er wel thuis
Zelf ben ik meestal ook eerder te beleefd dan luidruchtig en wijs ik iedereen die verdwaasd rondkijkt de weg. Daarin kan ik nogal doorschieten en dat kunnen familie en vrienden nogal irritant vinden. Tijdens mijn hypomanie van laatst kwam het wel van pas. Ondanks dat ik impulsief op iedereen boos was, kon ik mij door die natuurlijke overbeleefdheid en overhulpvaardigheid goed houden en heeft niemand last gehad van mijn interne scheldpartijen.
De GGZ noemt het dan een afhankelijke persoonlijkheidsstoornis,
maar hier in Berlijn lijkt dat wel het normale. En dat komt me heel erg goed uit. Hoewel mijn longcovid ver over is, ben ik de laatste dagen ermee geconfronteerd dat het er nog steeds een beetje is. Ik heb bij museumbezoeken vooral veel last gehad van de orthostatische intolerantie: een soort allergie voor staan. Met de beleefde trambestuurders en automobilisten, en de wetenschap dat fietsen makkelijker is dan lopen, heb ik Berlijn dus vooral per fiets ontdekt. En dat was een sublieme keuze die straks zichtbaar zal zijn in mijn fotoboek.
Ondertussen heb ik mijn huurfiets zojuist ingeleverd
Morgen aan het einde van de ochtend gaat mijn trein. Ik zal blij zijn op mijn eigen fiets te kunnen fietsen en in mijn eigen bed te kunnen slapen. Maar voorlopig ben ik nog steeds ontzettend aan het genieten.
Wil je Lonneke’s Levensdans financieel steunen en mijn levenswerk ook mijn echte werk maken? Doneer dan nu: https://www.lonnekeslevensdans.nl/donatiebutton/ of koop mijn boek.