“Wauw, wat heb jij mooie, lange haren.” Hij strijkt met zijn vingers door mijn haren en weegt ze in zijn handen. Vanuit de spiegel zie ik dat hij vol bewondering kijkt. Een beetje beschaamd stotter ik “Nou, over een half uurtje als het goed is niet meer.”
Naar de kapper gaan is niet mijn hobby en daar heb ik in de loop der jaren een heleboel verschillende redenen voor verzameld
Allereerst is het belangrijk om op te merken dat ik nooit van naar de kapper gaan heb gehouden. Mijn moeder maakte altijd de afspraken voor mij. Toen ik lang haar had, was dat allemaal niet zo’n punt, maar in de derde klas kwam met mijn bril ook een nieuw kek, kort kapsel en moest ik opeens iedere week.
Ik heb altijd veel moeite met zelfzorg gehad
zoals mijn tandenpoetsen (dat gaat nu eindelijk sinds driekwart jaar echt goed), bij elkaar passende kleding aantrekken (lang leve jurken), haren wassen (gaat ook redelijk, en anders maak ik een vlecht).
Maar ook langdurig goed en gezond eten en naar de kapper gaan, zijn heel moeilijk voor mij. Ik wordt er niet angstig door, maar ik ‘vergeet’ het gewoon tot ik mijn haarlengte echt bloedirritant begin te vinden bij het haren wassen en het invlechten wordt dan een steeds langdurige exercitie. Als mijn haren loshangen waait het overal naar waar ik het niet wil hebben, en door een gebrek aan liefdevolle aandacht, dure shampoo’s of maskertjes valt het eigenlijk nooit hoe ik het graag zou willen hebben.
En een doorsnee kapper maakt het ook niet gemakkelijker
Want “goh, mevrouw, wat is het fijn dat u een lekkere vrije dag heeft!” of “Wat doet u voor werk>” zijn niet echt gesprekken waar ik tot voor kort vrolijk van werd. Want tja, ik had alle dagen vrij, en deed alleen vrijwilligerswerk.
Tel daarbij op dat kappers voor mensen met mijn minima-inkomen heel erg duur zijn en je hebt het recept om niet graag naar de kapper te willen.
Heel lang ging ik alleen naar de kapper om er een vlecht af te staan. Een guilty pleasure voor beginnende kappers en zeker voor studenten. En mijn lange haren waren gratis direct dertig centimeter korter en Stichting Haarwens een paar mooie lokken rijker.
Een tijd geleden ging ik voor het eerst naar een goedkope kapper in de binnenstad van Leiden. Eindelijk een no-nonsens kapper. Geen social talk en toen ik aangaf een pony te willen, was het antwoord zeer direct: “dat past niet bij jouw haartype.”
Ik dacht dat ik in het kappersparadijs terecht was gekomen
Wat fijn!
Afgelopen weken liep ik me weer danig te irriteren aan mijn lange lokken en toen mijn eerste uitbetaling van de universiteit voor mijn ervaringsdeskundigheid werd gestort, schoof ik alle weerzin die ik heb richting zelfzorg en dus ook naar de kapper gaan opzij en zat ik dus weer in de kapperstoel bij een kapper. Hij streek bewonderend door mijn haren om er vervolgens een leuk, schouderlang kapsel in te knippen.
p.s. het gaat om kapsalon Gorgio op de Lange Mare in Leiden: https://gorgio.nl/
