Als je op mijn website zoekt op ‘nuance’ wordt je overspoeld door blogs met dat thema. Ze heten Nuance (3x !), Vredesstichter, 1 April, Verdraagzaamheid en Ter Apel. Als je beter zou zoeken, dan zou dit thema vast nog veel meer voorbij zien komen.
Het is voor mij een belangrijk thema
Het is een onderdeel van wie ik ben. Het is waar ik iedere dag naar streef om te willen zijn. Mijn handelen heeft dit als primair uitgangspunt. Vaak sla ik hier in de extreme in door, maar ik ben trots hierop. Liever teveel verdraagzaamheid, dan één persoon te hebben gekwetst.
Vandaag zorgt dit thema voor verdriet, rouw bijna
en het gevoel dat ik in verzet wil komen. Toen ik donderdagmorgen opstond en het ochtendjournaal bekeek tijdens het aankleden, werd ik overweldigd door een onbestemd gevoel. Nu weet ik dat het verdriet en rouw is, vermengd door ongenuanceerde boosheid.
De politiek is vaak compleet ongenuanceerd
Ook mijn eigen partij is dat naar mijn maatstaven misschien net iets te vaak. Ik hou van politiek. Het spel vind ik buitengewoon intrigerend. Debateren, inschatten, je hart volgen, staan voor je idealen en tegelijkertijd concessies moeten maken. Maar ik heb vaak moeite met alle harde woorden.
Ik ben een vredesstichter
in hart en nieren. En vandaag weet ik niet goed hoe ik mijn verlangen naar verdraagzaamheid daarmee moet combineren. Ik voel hetzelfde ambivalente gevoel als ik altijd naar mijn pleegbroer heb gehad en wat er pas tijdens therapie uit kwam.
Hij heeft mijn plekje ingenomen
door de opstelling van mijn ouders. Mijn ouders hebben op meerdere vlakken in die tijd onhandig gehandeld naar de unieke persoon die ik in die tijd probeerde te worden. Het was niet de schuld van hem. Ik ben door al die momenten waarop mijn ouders me dwongen tolerant te zijn naar hem, ook op de momenten dat ik terecht boos was, gekwetst. Een klein voorbeeld: toen hij bij ons kwam wonen, kreeg hij mijn kamer. Dat ik voortaan mijn kamer mocht delen met mijn lievelingszus maakte het gevoel dat ik dat mijn plekje was kwijt geraakt niet minder.
Voor hen die de hint niet begrepen: ik zie parallellen met de problemen die veel Nederlanders voelen
en waardoor ze nu hebben gestemd zoals ze hebben gestemd. Ik snap hun boosheid, maar ik snap ook mijn eigen boosheid die gedreven wordt door de idealen van verdraagzaamheid, van nuance, die ik in die tijd heb geleerd.
Vandaag gaat voorbij
Morgen ook. De partijen zullen nuance nodig hebben om tot een akkoord te komen. Ook die soep zal immers niet zo heet gegeten worden. Mijn woede zal weer zakken in het trage tempo waarin iedere kabinetsformatie plaatsvind. Ik zal weer mijn idealen helder voor me zien, het vierde blog genaamd ‘nuance’ schrijven en een andere over de woningnood.
Want we zijn allemaal, van links tot rechts, met elkaar verbonden.
