Hoop en toekomst

Als God een deur sluit, dan opent hij een raam. Een oud gezegde. Het voelt wel een beetje zo. Alleen ben ik op dit moment degene die de deur sluit en had ik het raam een aantal maanden geleden al wagenwijd open gezet.

Ik heb ontslag genomen

Niet op mijn gebruikelijke manier. Niet omdat ik wederom langdurig ben uitgevallen. Overweldigd door depressie, gecombineerd met te weinig sociale binding om überhaupt voorgesteld te worden om te re-integreren. Niet omdat ik opgenomen moet worden en ook al niet omdat ik een zware depressie heb.

Nee, omdat ik iets beters heb gevonden. Een prachtige kans die ik niet voorbij kan laten gaan

Ik werkte 6 uur betaald en 10 uur per week als vrijwilliger voor mijn ene werkgever en twaalf uur per week voor mijn andere werkgever. Binnenkort werk ik 20 uur per week voor één werkgever. Minder uren, 1 werkgever en -ook niet onbelangrijk- meer geld. Maar dat betekent wel dat ik afscheid moet gaan nemen van de andere werkgever.

Sinds 2009 werk ik als voorlichtiger voor het GGZ-Informatiepunt. In oktober 2017, midden in mijn zwartste gat, kon ik geen voorlichtingen meer geven. Ik kon niet met voldoende afstand naar mijn eigen ervaringen kijken, en ik kon ook geen ervaringskennis meer meenemen. Wat ik wel kon, en daar ben ik de coördinator van de voorlichtingen heel erg dankbaar voor, was op kantoor werken.

Op dat moment wist ik dat het leven nooit meer beter zou worden

Er was zoveel geprobeerd om mij stabieler te krijgen, zoveel geprobeerd om mij weer toekomst te geven, dat ik mijn toekomstperspectief volledig kwijt was. Dit was het, en hiermee moest ik het doen. Een onmogelijke taak, om in dat eeuwige zwarte nog hoop te zien.

Lumen, de stichting die ontstond na de fusie van onder andere het GGZ-Informatiepunt, bood mijn hoofd voor het eerst sinds mijn studie structureel weer uitdaging. Ik mocht in mijn eigen tempo, en met alle ondersteuning die ik nodig had, mijn hoofd weer aan het werk zetten. Het tempo waarin Lumen groeide, bleek synchroon te lopen aan mijn ontwikkeling en zo zette ik er het Secretariaat op. Zonder de schrijfclub van Lumen was ik niet gaan bloggen en had ik nooit een boek geschreven. Voor mij werkte het helend.

Het doet me daarom ook best veel pijn dat ik nu afscheid ga nemen

Wel mag ik mijn werkplek omwisselen voor een organisatie waar ik meer dan ooit de kick van afwisseling en veel nadenken kan krijgen, maar waar mijn collega’s minstens net zo rekening houden met mij als ik van nature geneigd ben te doen. Misschien doen zij het nog wel meer.

Wat ook meespeelt is dat ik vanaf april mijn uitkering stop moet gaan zetten. Dat is een gigantische mijlpijl voor mij. Ik ben in 2010 gestopt met studeren. Sindsdien leef ik van een WaJong waarbij ik -afhankelijk van de fase in mijn ziekteproces- een gedeelte bijverdien. En straks krijg ik voldoende salaris, wel op voorwaarde dat Lonneke’s Levensdans dezelfde winst draait als afgelopen jaar, om onafhankelijk te worden van het UWV. Bizar.

Ik schrijf dit niet om te pochen, maar voor iedereen die nu in een zwart gat zit. Met juiste magie om je heen, en op de manier die bij jou past, kun je een nieuw leven leren leiden. Dat kan de droom van werken zijn, zoals bij mij. Dat kan dagbesteding zijn waar jij blij van wordt. Dat kan het Lotgenotencafé van Lumen ontdekken zijn.

Er is hoop. Er is toekomstperspectief

Je moet alleen wel zelf dat raam open zetten.