Als kind leek ik op mijn vader, en dat leek ik graag. Ik was papa’s lievelingetje, tot hij zijn zoon kreeg. Sorry, broer, dat ik je dat jarenlang kwalijk heb genomen. Jij hebt er vast extra trauma’s aan overgehouden, net zoals ik dat deed. Want papa was niet makkelijk.
Het heeft een gigantische impact op mij gehad
Ik was graag zijn lievelingetje. We vierden samen Vastenavond in ’t Krabbegat, en ik zou economie gaan studeren om zijn opvolger te zijn. Ik had zijn manier van denken en redeneren, en daar was ik trots op.
Wat was ik naief. Toen pleegbroer kwam, was dat opeens allemaal over. Mijn plekje bij mijn vader, mijn plekje in ons gezin raakte ik kwijt. Zo werd ik één van de weinigen geneeskundestudenten die voor die studie hadden gekozen om in opstand te komen tegen haar ouders.
Zoals ik in mijn laatste sollicitatiebrief schreef: het leven is niet gelopen zoals ik het ooit plande. Verre van. Na mijn studies probeerde ik te blijven als helpende, schoonmaakster en vakkenvuller. Tot ik uiteindelijk ook daarin faalde.
Hij heeft echt oprecht geprobeerd om trots op mij te zijn
Maar het leek te laat. Ik heb het nooit kunnen voelen, en het maakte me ongemakkelijk.
De laatste paar weken merk ik weer hoe ontzettend ik eigenlijk op hem lijk. Ik heb zijn manier van denken. Onze logica van de dingen is hetzelfde. We denken sneller dan mensen zich voor kunnen stellen en worden blij van moeten analyseren en gevolgtrekken.
Ooit ontdekte een huidige professor klinische epidemiologie het. Nu heeft mijn huidige werkgever het ontdekt. Ik kan pas echt gelukkig zijn als ik uitdaging heb, als mijn werk moeilijk voor me is.
Natuurlijk heb ik ook heel veel eigenschappen van mijn vader niet
Gelukkig maar. Ik hoop dat ik een veel gemakkelijkere vrouw ben dan dat mijn vader was. Ik druk graag mijn eigen visie door, maar ik hoop dat ik daar beter op aanspreekbaar ben dan hij.
Ik heb nooit getwijfeld aan zijn beweegredenen, die zijn hetzelfde als de mijne, maar de manier van uitvoeren is hopelijk anders. Ik herhaal steeds hopelijk, want volgens mij was hij net zo onzeker als dat ik ben. Alleen zou hij dat nooit gezegd hebben, of misschien zelfs niet eens beseft kunnen hebben. Perfectionistisch uit angst te falen zoals omschreven als het imposter syndrom.
Waar we ook anders in zijn is de uren
Waar hij het heel erg belangrijk vond om financieel goed voor zijn gezin te zorgen, en hij (ook) om die reden veel uren draaide, ben ik juist heel blij met het feit dat ik nu het minmumloon verdien in 20 uur en daarom geen uitkering meer heb. Hoewel ik moet bekennen dat ik afgelopen week bijna 60 betaalde uren heb gedraaid.
Ik lijk in veel aspecten op mijn vader, en in heel veel aspecten ook niet. Wat dat betreft ben ik een normale dochter.
