Ik was vorige week van plan dit blog te schrijven, maar toen lukte het niet. Daarom wilde ik het deze week schrijven. Een blog over hoe ik moed hou in moeilijke dagen. Waar ik me op focus als het leven in het heden ondraagbaar is. Wat mijn stip op de horizon is.
Ik had willen schrijven
dat ik vroeger geen stippen zag, maar dat er in mijn huidige leven zoveel stippen zijn. Ik had ze voor je willen opnoemen, ze voor je willen beschrijven. Ik had je willen vertellen over de mensen om mij heen, die voor mij de stippen beschreven toen ik ze zelf nog moeilijk kon benoemen. Ik had willen schrijven over hoe ik me tòch niet ziek hoefde te melden, dankzij het meedenken van mijn leidinggevende en de lieve woorden van mijn collega’s waardoor de stip ‘werk’ bleef bestaan. Ik had willen besluiten dat het feit dat ik sinds mijn bezoek aan het Respijthuis weer kon denken, het leven natuurlijk wel een stuk makkelijker maakte.
Dat blog bewaar ik voor een volgende depressie
Vandaag haalt de actualiteit mijn plannen in.
Het moge duidelijk zijn dat ik geen PVV-aanhanger ben, maar de aankondigingen van wie de toekomstige ministers en de uitspraken die zij in het verleden hebben gedaan over hun eigen toekomstige departement, hebben me een paar dagen sprakeloos gemaakt.
Mevrouw Marjolein Faber
beoogd minister van migratie en asiel zei over de VN “Wat wel bekend is: er wordt een agenda uitgerold van antisemitisme, terrorisme en omvolking.”
Mevrouw, Reinette Klever
beoogd minister van buitenlandse handel en ontwikkelingshulp pleitte tijdens een debat ervoor om de ontwikkelingshulp te schrappen
Mevrouw Fleur Agema
beoogd minister van VWS, zei over mensen met een verslaving: een verslaafde krijgt éénmaal de kans om af te kicken met behulp van begeleiding en eventueel medicijnen op recept (methadonverstrekking), mislukt dit dan is er nog maar één optie: De verslaafde wordt uitgesloten van het vrije verkeer van de samenleving en te werk gesteld in een Rijkswerkinrichting voor een lange periode – zonder medicijnenverstrekking – totdat deze bewezen heeft op eigen kracht clean te worden en te blijven en in een eigen inkomen voorziet. (zie hier voor het volledige artikel)
Mijn idealistische streven is een maatschappij zonder stigmatisering, vol begrip voor mensen met psychische en psychosociale problemen zodat ze volledig evenwaardig mee kunnen doen
Het is niet alleen de missie van het bedrijf Lonneke’s Levensdans, maar ook van mijn eigen, diepgewortelde Levensdans. Dit streven naleven is één van mijn stippen. Het is één van de redenen dat ik strijd voor mijn leven omdat ik weet dat ik hier een bijdrage aan kan leveren.
Een andere stip is dat ik weet dat iedere depressie, hoe zwaar ook, ooit weer over gaat. Dat lange, zwarte periodes in je leven, hoe hopeloos ook, ook ooit weer over gaan. Ik hoop dat dit ook geldt voor het huidige politieke klimaat.
