Het aller moeilijkste aan ultra rapid cycling bipolaire stoornis, vond ik dat als ik eenmaal gewend was aan een episode en ik de juiste coping uit mijn kast met coping technieken had getrokken, de volgende episode zich al aandiende en ik weer moest wennen aan een andere episode waar andere coping voor nodig was. Ik weet hoe de hel eruit kan zien.

Dat heb ik gelukkig achter me gelaten

Mijn rapid cycling, ten minste vier episodes per jaar in plaats van vier of vijf per maand, staat me toe om een leefbaar leven op te bouwen. Met tussen de episoden weinig last van mijn steeds milder wordende en inmiddels niet meer dagelijkse suïcidaliteit, en enkel bij sociale contacten onderhouden last hebben van mijn persoonlijkheidsstoornis, ben ik in staat geweest de afgelopen jaren een betekenisvol leven op te bouwen.

Na het schrijven van het boek over mijn jeugd -wat uit respect voor mijn zussen nooit gepubliceerd zal worden- ben ik nu begonnen aan een tweede bundel genaamd ‘Project Leven 2.0’.

Het leven dat ik daags na 18 juli 2019 projectmatig heb vormgegeven, heeft mij veel gebracht

Een bundel blogs die voor een selfpubber buitengewoon goed verkoopt (reken op 5 verkochte boeken en juich bij 50 werd gezegd… ik zit nu op 300). Een eigen bedrijf dat is opgericht om quitte te spelen, wat winst maakt. Een baan die zo op maat is voor mij dat ik geen arbeidsbeperking meer heb, met geweldige collega’s waar ik niet hoef te liegen over hoe ik me voel. Ik ben niet langer meer afhankelijk van het UWV en ik leef niet langer meer in armoede. Tot slot: ik ben best vaak gelukkig.

Ondanks alle successen hou ik die rapid cycling bipolaire stoornis

en heb ik nu eenmaal tenminste vier, maar vaker zes of zeven, episodes per jaar. De afgelopen weken heb ik last van een zware, onrustige. Het valt me zwaar om na te denken. Ik heb moeite met zinnen te formuleren. Tanden poetsen, gezond eten, schone kleding aantrekken en naar buiten gaan zijn dagelijkse uitdagingen. Mijn huishouden is een ramp en verder dan de driehoek keuken, bank en bed kom ik niet.

Langzaam begin ik te wennen aan het ritme van deze episode

Het lukt me beter te accepteren wat mijn beperkingen nu zijn en om wat beter voor mezelf te zorgen. Vandaag lukte het me niet om me aan te kleden en te koken. Toch heb ik een paar kleine dingen in de tuin gedaan zonder overweldigd te worden door mijn falen dat ik niet goed voor haar kan zorgen. Ik heb thuisbezorgd laten komen met een gezonde maaltijd en zelfs een was op kunnen hangen. Het opvouwen lukte niet, maar het accepteren dat het niet lukt was minder moeilijk dan vorige week.

Er zijn veel dingen niet gelukt vandaag en mijn gedachten gingen nog heel erg vaak met me aan de haal. Het leven is nu eenmaal nu niet leuk. Maar de acceptatie dat het nu eenmaal zo is, maakt het doen van dingen die goed voor me zijn net een tikkeltje makkelijker. Het kastje met coping technieken ‘geagiteerde depressie’ staat inmiddels wagenwijd open en ik maak gul gebruik van de inhoud. Het goede nieuws?

Over twee weken kan hij weer dicht

Want de techniek ‘verhoging lithium’ heb ik er afgelopen maandag uit gehaald, en die heeft twee tot drie weken nodig om te gaan werken. Tot die tijd hou ik dit wel vol.