Toen ik de Coeliekerk uitliep scheen de zon op mij. Het was een warme zomerdag en nog vol van de op dat moment nog vreemde beslissing knipperde ik tegen het licht.

Ik deed mijn hoed weer op en wandelde langs de Rijn naar mijn huis. Onderweg realiseerde ik me pas goed wat ik eigenlijk zojuist had besloten en dat dit implicaties voor me zou hebben.

De meeste mensen geven hun leven vorm tijdens hun pubertijd. Nou, daar had ik dus geen tijd voor. Met mijn blote voeten op het groene gras van de Lorenzkade ontspon er een plannetje in mijn hoofd.

Thuis pakte ik mijn post-its en schreef ik alles op van wat ik bij mijn nieuwe leven vond horen. Ik groepeerde ze op mijn muur, schreef er nieuwe associaties bij en verplaatste ze net zo lang tot ik tevreden was. Project Leven 2.0 was van start gegaan. In deze Prezi maakte ik het visueel. https://prezi.com/p/ocug01qiiwn6/project-leven/

Ik ben realist. Ik wist ook wel dat met de beslissing om te willen leven mijn psychische ellende niet over zou gaan. Mijn laatste zelfmoordpoging was niet geweest, besefte ik me en daar heb ik gelijk in gekregen. Maar vanaf die 18e juli 2019 kies ik vol overgave voor een ander leven, met alle consequenties die dat leven brengt.

Sindsdien vier ik iedere 18 juli het leven. Met mijn vrienden in mijn tuin, en in natte zomers in mijn huis. In mijn blogs herdenk ik deze bijzondere datum met een terugblik op de groei die ik dat jaar heb laten zien.

Vorige week sprak ik met een collega over de kracht van het visualiseren van je doelen. Hij liet mij zijn collage zien, en ik hem mijn Prezi. Terwijl we keken, realiseerde ik me dat mijn Prezi ver over de datum is. Een groot deel van mijn doelen van toen heb ik behaald, en degene die ik niet heb behaald kan of wil ik door mijn longcovid niet meer behalen.

Het is dus eigenlijk tijd voor een nieuwe collage, nieuwe doelen en een nieuwe Prezi. Eentje die past bij een Lonneke met een baan, die de armoede is ontgroeid, een groeiend eigen bedrijf heeft en die heel vaak gelukkig is.

Een collage omdat ik ook een mens ben, en uitdagingen heb. Mijn bipolaire stoornis blijft onrustig, mijn ontwijkende persoonlijkheidstrekken dreigen mijn leven te beheersen, mijn longcovid maakt me soms ongelukkig en de suïcidaliteit is nooit ver weg.

Morgen is het mijn eerste lustrum. Die dag heb ik geen tijd om aan de knutsel te gaan. Overdag moet ik gewoon werken en ’s avonds ga ik met mijn bestie naar Calla’s.

Komend weekend zal ik aan de knutsel gaan en nieuwe dromen maken, vol doelen voor een nieuwe tijd.