Ik ben niet bang.
Nou ja, een beetje dan.
Ik ben bang voor…
.de invloed van Fleur Agema op ons zorgstelsel. Ik ben bang dat ik nooit meer kan kamperen. Ik ben bang om ter hoogte van landgoed De Horsten een lekke band te krijgen en een pokkeneind te moeten lopen naar de dichtstbijzijnde fietsenmaker. Ik ben bang om een grote psychische terugval te krijgen en weer terug belanden in de hel van 2015-2019. Ik ben bang voor de dag dat ik moet stoppen met lithium. Ik ben bang voor PEM. Ik ben bang om ooit weer een verpleegkundige of arts te krijgen die mij niet begrijpt. Ik ben bang om weer terug te keren in armoede. Ik ben bang voor de volgende zware depressie.
Maar ik ben niet bang voor HÈT
Dat waar dit blog over gaat.
Sociale contacten.
Er zijn weinig dingen die ik zo leuk vind als sociale contacten ondergaan
Ik kan er dagen naar uitkijken om op pad te gaan met èèn van mijn dierbaren. Ik kan uren met hen aan de telefoon hangen. Mijn feestjes krijgen een uitgebreide voorbereiding, maar onverwacht bezoek is ook altijd welkom. Uit mijn voorraadkast kan ik altijd een borrelplank trekken. Ook dineren en borrelen met mijn studentenvereniging of debatteren bij mijn favoriete politieke partij doe ik graag.
Het kost me alleen gigantisch veel moeite om ze te ondergaan
Ik heb namelijk problemen met hechten. Sinds afgelopen maart heb ik afscheid moeten nemen van mensen aan wie ik gehecht was. Lumen als plek en werkgever. Mijn collega’s en vrijwilligers. En twee hulpverleners.
Allerlei oude schema’s steken weer de kop op en nog lang voordat ik onder woorden kon brengen waar het aan lag, voelde ik de eenzaamheid en tegelijkertijd de weerzin om sociale contacten aan te gaan. Want wat ik ooit wist, werd weer bewezen.
Uiteindelijk verdwijnt iedereen in je leven. Door omstandigheden, of omdat ik ze gewoon compleet negeer
Want dat is wat ik op dit moment met mijn sociale contacten aan het doen ben. Er zijn er weinig die door het negeren heen prikken, het accepteren en blijven appen en bellen (drie mensen). En met iedere dag dat ik mensen meer negeer, vind ik het moeilijker om het contact weer op te pakken. Zo zijn al maanden de enige mensen die ik nog zie mijn nieuwe collega’s, mijn opdrachtgevers, de buurvrouw die zich aan de heg ergert, bezorgers en mijn nieuwe hulpverleners.
Binnenkort is er het feest van het jaar voor mij: 18 juli
Dit jaar bijzonder speciaal omdat het vijf jaar geleden is. Hoe ik het ga vieren, weet ik nog niet. Ik weet wel dat het geen groot feest wordt, want ik kan op dit moment niet heel veel mensen uitnodigen. Want dat betekent een paar afwijzingen, en elke afwijzing is een bewijs van mijn schema.
Ideeën zijn welkom.
