Regelmatig lees ik het op LinkedIn. Van mensen die waarschijnlijk werkelijk geen idee hebben hoe ze de bal mis slaan. Dat ze die koopwoning bezitten, dat goed lopende bedrijf met 10K per maand hebben, die prachtige (gezonde) kinderen hebben, de diploma’s die aan de muur hangen, enkel als beloning voor het feit dat ze daar keihard voor gewerkt hebben.
Wat een arrogantie
Wat een blindheid. Wat een geluk hebben deze mensen, dat ze niet zien hoe ze daar daadwerkelijk aan zijn gekomen. Mijn uitnodiging: volg mij eens een tijdje, lees het interview dat ik gaf aan Stichting KEA, of dit bericht over longcovid op LinkedIn, en je weet hoe je daadwerkelijk daar aan de top bent gekomen.
Lang geleden gaf ik voorlichtingen over de bipolaire stoornis samen met mijn toenmalig spv’er. Standaard vertelde ze dat het leven met een bipolaire stoornis topsport was en dat onze naasten ons niet alleen als manisch of depressief zouden moeten zien, maar ook als topsporters. Want wij moesten onszelf leren remmen op de momenten dat wij ons het meest geweldig vonden, en ons leren activeren juist op de momenten dat we helemaal niets meer wilden.
De beloning? Stabiliteit, die als vanzelfsprekend wordt beschouwd
En de straf: de oordelen van mensen. Als je in bed blijft liggen tijdens je depressie of dat je er juist niet in gaat bij een hypomanie. ‘Want hoe moeilijk kan het zijn? Ik doe dat ook iedere dag.’ Het is een stille strijd en het is snoeihard werken.
Oké, ze vertelde het natuurlijk een stuk positiever en beknopter, en ik vertel het nu vanuit alle levenslessen die ik heb geleerd. Inmiddels weet ik dat dit geldt voor vrijwel alle chronische ziekten, maar het geldt ook voor armoede. Mensen zien de dagelijkse strijd niet. Alleen dat je ziek bent en soms de verkeerde dingen doet omdat je ook wilt blijven leven. Met mijn blogs probeer ik het toe te lichten, maar ik weet dat het een vrijwel onmogelijke taak is.
Daarom aan alle succesvollen op LinkedIn:
wees blij met hoe ongelofelijk veel geluk je hebt, in plaats ons onderaan de maatschappij inwrijven dat jij gekomen bent waar je bent omdat je heel erg hard gewerkt hebt. Daarmee zeg jij namelijk dat wij niet hard genoeg ons best doen.
Dat wij longcovid hebben, omdat we niet goed genoeg aan onszelf werken. Dat we een bipolaire stoornis hebben, omdat we slechts zijn in ritme houden. Dat we niet goed kunnen studeren, omdat we niet voldoende doorzettingsvermogen hebben. Dat we arm zijn, omdat we niet hard genoeg werken. Dat er beangstigende en ingewikkelde controlemechanismen van de overheid zijn, omdat we de boel zo vaak bedriegen.
Natuurlijk mag je je successen vieren
Dat doe ik ook. Ik vier ieder klein of groot succes dat ik heb. Maar vier het feit dat je verdomde veel geluk hebt in het leven en dat je dat geluk hebt weten uit te buiten. Want dat is waarom je staat waar je nu staat.
Waar ik nu sta waar ik sta.
