Een Jood, een Moslim en een Katholiek wonen in één huis.
Tot een week geleden had dit het begin van een foute grap kunnen zijn. Nu is deze zin eigenlijk te gevoelig om uit te spreken, zonder overspoeld te worden door negativiteit. Vroeger, toen ik opgroeide, was het de werkelijkheid.
Ik woonde in één huis met Moslims, Katholieken, iets-isten en een Jood. Iedereen die troost en een veilige haven nodig had, was welkom bij mijn ouders.
En nee, het was niet altijd makkelijk. Iedereen in ons huis had zijn eigen trauma’s. De vele pleegkinderen en mijn ouders brachten hun eigen geschiedenis mee en schreven zo het verhaal van mijn jeugd èn mijn toekomst. Het verhaal is vol pijn, vol verdriet, en dat werd ook op mij overgedragen. Mijn ouders sloegen door in het geven van hun liefde en warmte, en ik heb hen dit vaak kwalijk genomen.
Het verhaal dat mijn ouders uitdroegen was ook -eigenlijk bovenal- vol verdraagzaamheid.
En ja, die verdraagzaamheid ging soms echt veel te ver. Ik verloor mijzelf erin. Ik mocht niet boos worden als één van mijn broers of zussen mijn spullen had gejat. Ik moest mijn kamer afstaan. Mijn plek in het gezin verdween. Ik moest oog hebben voor hun trauma’s, boven het mijne. Ik moest ze lief hebben, zoals ieder kind lief hoort te zijn gehad.
Een Jood, een Moslim, een ietsist en een Katholiek vormden één familie, deelden één verhaal van trauma en liefde. Het zijn mijn broertjes en zusjes. Ik mocht daar groot worden. Ik mocht hun waarden meenemen. Ik mag nog steeds naar deze idealen leven.
Ik heb me tijdens al die jaren therapie en andere trauma gerelateerde ellende vaak afgevraagd of dat het allemaal waard was. Dat alles waar ik doorheen moest komen, mij ook positieve dingen had gebracht. Dit gevoel van eeuwig verdraagzaam zijn naar de ander had tot gevolg dat ik niet verdraagzaam kon zijn naar mezelf.
Jarenlang heb ik geroepen van niet. Dat het het niet waard was. Dat ik een normale jeugd had willen hebben zonder de oneindige stroom van pleegkinderen. Dat ik niet zo’n mate van verdraagzaamheid en inlevingsvermogen had gekregen. Dat ik geen psychiatrische stoornissen had willen hebben.
Vandaag heb ik het me opnieuw afgevraagd.
Ja, dat het was het volledig waard. Want ik hou oog voor tekortkomingen, maar ik heb door mijn opvoeding ook begrip en verdraagzaamheid voor alle trauma’s.
Ik heb die Jood en die Moslim lief met heel mijn hart en mijn hele leven lang. In navolging van hoe mijn ouders hebben geleefd, heb ik iedereen, ook de Joden en Moslims en boven alle pijn en trauma’s, lief.
Mijn naam is Lonneke Tomas.
Ik schrijf iedere week een blog over hoe ik leef met psychische problemen.
Vandaag schrijf ik een blog omdat ik innig dankbaar ben voor de opvoeding die deze problemen heeft veroorzaakt.