“Dit is wat blijft: geloof, hoop en liefde, deze drie, maar de grootste daarvan is…” … hoop
Ervaringswerkers, ervaringsdeskundigen die werken als hulpverlener, noemen zichzelf vaak liever hoopverlener dan hulpverlener. De essentie van het werk als ervaringsdeskundige hoort om hoop te draaien, is mijn vaste overtuiging. Zeker als je in de cliëntondersteuning werkt. Het voorleven van
Natuurlijk zijn er ‘schoppers’ nodig: ervaringsdeskundigen die de boel af en toe eens stevig opschudden.
Maar de meeste ervaringsdeskundigen geven hoop
Of krijgen hoop.
Of allebei.
Want dat je soms zelf hoop nodig hebt, of nodig had, is inherent aan het ervaringsdeskundige zijn.
Terwijl ik door de duinen van Ameland loop,
met mijn laarzen die soms flink wegzakken in de modder, probeert een waterig zonnetje door de wolken te breken. Het ruizen van de zee die aan mijn ene kant ligt, klinkt anders dan het duingras dat patronen in het zand waait, en weer anders klinken de bomen die buigen onder de stevige noordenwind.
Het zijn de korte, donkere dagen voor de kerst. Een moment voor evaluatie
Terwijl ik al dagen over het eiland zwerf, merk ik dat ik tot rust kom. Het drukke kantoor, mijn tijdrovende eigen bedrijf, het altijd ‘aan’ staan, zijn op de vaste wal achter gebleven. Ik had podcasts uitgezocht, een luisterboek gedownload, maar al fietsend en wandelend luister ik liever naar de zee, het duingras, de bomen en de overal aanwezige vogels.
Ik denk niet aan alle ambities die ik heb, aan de to do lijsten die ik nog moet opvolgen, de taken die ik per ongeluk vergeten ben. Ik kijk naar de voorbij trekkende wolken en het waterige winterzonnetje. Ik droom niet van de toekomst. Ik droom niet van morgen. Het heden is goed.
Echt rust nemen heeft bij mij vaak tot gevolg dat mijn persoonlijkheidsstoornis explodeert
mijn gedachten me overnemen en ik niets meer wil. Alleen nog maar afleiding zoeken, mijn hoofd bezig houden en me niet gek laten maken van de altijd aanwezige, nare toekomst. Zeker in de huidige, onzekere tijd van het minderen met de lithium, geeft het me hoop. Zelfs dit kan ik tegenwoordig: vakantie vieren en de stress loslaten.
Terwijl ik op de boot terug zit “sorry, ik had die van elf uur gereserveerd, maar mag ik toch mee?” en de Waddenzee rustig onder mij is, schrijf ik het eerste blog van deze vakantie. Van alle plannen die ik had, heb ik alleen mijn website verbeteren gerealiseerd. De rest niet, en dat geeft hoop. Ook zonder te werken, kan ik bestaan.
Het geeft hoop voor welke toekomst ik ook tegemoet gaan.
Een toekomst om grote ambities te vullen, of een toekomst waar mijn bipolaire stoornis weer gaat overheersen en ik kwijt raak wat ik nu heb. Het maakt niet uit. Het is beide prima.
Uiteindelijk draait het om geloof, hoop en liefde. Maar bovenal om hoop.
Een blog nav een publicatie van
Christiaan Vinkers waarin werd
verteld hoe belangrijk hoop
uitdragen is.
