De geschiedenis van toekomstplannen
Eind 2018, een paar maanden voor het einde van mijn zwarte gat, zette ik alles maar weer eens op een rijtje. De zware, sterk wisselde depressies. Het altijd suïcidale hoofd, waarvan de ernst schommelde, maar die er iedere dag was. Het aantal zelfmoordpogingen dat ik niet meer kon tellen. Totaal onbegrepen door mijn behandelaren. De dood van mijn vader. Het grote gemis van mijn moeder. Familieruzies.
Het blog heeft mijn boek gehaald.
Want ook toen kon ik, zoekend naar lichtpuntjes, er toch nog een paar zien. Stabiele financiën. Een gerespecteerde plek op mijn vrijwilligerswerk mèt sleutel. Een fietsvakantie. Een schrijfclub. Een aankomende retraite naar Centarparcs om de basis van mijn boek te leggen. Een nieuw behandelteam. Heel erg af en toe een glimp van gelukkig zijn zien. Maar bovenal: toekomstplannen.
De evaluatie van 2024
Op de valreep van 2024, zo vlak voor de start van 2025, moet ik aan dit blog terugdenken. Toekomstplannen. De Lonneke van toen was keihard in de lach geschoten van ongeloof als ze had gehoord hoe mijn leven er nu uit had gezien.
In zes jaar tijd heb ik nog best een hoop ellende gekend. Mijn laatste ouder, mijn oma Schlüter overleed. De covid-periode was eenzaam en heeft fikse schade toegebracht aan mijn ontwijkende persoonlijkheidsstoornis. Het afscheid dat ik moest nemen van Lumen, hielp daar ook niet bij waardoor het onderhouden van mijn sociale contacten helemaal een puinhoop werd. Ik werd twee keer geopereerd aan een melanoom. Ik kreeg longcovid. Ik werd afgewezen bij een vrijgevestigde praktijk in verband met te zware problematiek. En onlangs hoorde ik dat ik moet stoppen met lithium omdat mijn nierfunctie inmiddels 47% is.
En toch heb ik hier mijn weg in gevonden, want ik ben gelukkiger dan ik ooit in mijn leven ben geweest. Ik heb een heerlijke en goedbetaalde baan, en een steeds langzaam verder groeiend eigen bedrijf. Ik heb meer lezers, en meer spreekopdrachten. Ik heb steeds vaker het gevoel de wereld een klein beetje ten goede te kunnen veranderen. Met mijn verjaardag is het gelukt om mensen uit te nodigen, waarbij ik nog met mijn Project Leven feestje met veel moeite mijn beste vriendin uitnodigde om te eten in een sterrenrestaurant. Ik maak plannen om nog verder weg te reizen. En 2024 was het eerste jaar sinds mijn diagnose bipolaire stoornis dat ik geen (ultra) rapid cycling had.
Inmiddels is mijn leven zelden nog echt ontwricht. Ja, ik heb EPA met alles wat daarbij komt kijken. Ik heb mijn depressies. Ik heb mijn persoonlijkheidsstoornis. Ik heb mijn eenzaamheid. Maar ik heb ook een leven. Ik ben een ambitieuze, lieve, intelligente -misschien niet meer zo jonge- vrouw geworden, die aan de drempel van het begin van haar leven staat. Eentje die soms wat trekjes van een workaholic heeft, maar te idealistisch is om daar ook echt veel geld voor te gaan vragen.
Toekomstplannen voor 2025
Wat moet ik met die toekomstplannen nu, nu ik alle lijk te hebben wat mijn hartje begeert. Als ik één ding heb geleerd de afgelopen jaren: de toekomst is niet te plannen. Hij komt. En lacht me ieder jaar meer toe.
Ik heb er alle vertrouwen in dat dit komend jaar weer zal zijn.
