Een blog met een belangrijke boodschap aan SPV’ers, casemanagers, psychiaters en andere behandelaren in de GGz over het behandelen van EPA’s gecombineerd met hoogbegaafdheid
Er was ooit een SPV’er die tegen mij zei: je mag pas weer vrijwilligerswerk gaan doen als je twee jaar stabiel bent. Want ik zou nooit stabiel worden als ik steeds maar weer uitdagingen zou aangaan. Deze SPV’er weigerde mij zorg te geven, tot ik het op een gezonde manier kon vragen. Want mijn manier van zorgvragen was te afhankelijk en zij dacht de ze het op die manier me kon afleren.
Na een desastreuze botsing kwam ik terecht bij mijn huidige behandelteam. In totale wanhoop, een grote brok ellende en alleen in staat om om hulp te vragen door mezelf dingen aan te doen. Ik had suïcidaliteit en zelfbeschadiging nodig. Nodig om aan mezelf en de ander te verantwoorden dat ik hulp kreeg.
Welke hulp heeft mij beter gemaakt?
Mijn nieuwe behandelteam gaf me die hulp, ook als ik het verkeerd vroeg. Ze moedigden me aan om op een gezonde manier hulp te vragen, maar weigerden het niet als ik het niet gezond deed. Naast meer lithium, en therapie terwijl ik te instabiel was voor therapie, moedigden ze me aan om vrijwilligerswerk te doen, om herstelcursussen te volgen, blogs te schrijven, een boek te publiceren en zelfs weer te gaan studeren. Ze hadden door wat mijn brein voedt, ver voordat ik het door had.
Want het bleek ultiem heilzaam voor mijn brein. Langzaam, heel langzaam werd ik stabieler en beklom ik mijn pad van herstel. Het pad van herstel was heel erg lang, en heel erg zwaar, maar ik sta nu -terwijl ik slechts 9 maanden depressievrij ben, dus nog steeds geen twee jaar- op een plek die niemand ooit van mij verwacht had. Ikzelf in de laatste plaats.
Fase 4 van herstel: Leven voorbij de aandoening
Ik leef van mijn betaalde baan. Ik heb een bedrijf dat ieder jaar beter loopt. Ik geef gastlessen op de universiteit en hogeschool. Ik ben penningmeester van een kleine stichting. Ik ben vrijwilliger bij Wij Participeren, het Mind Expertteam en De Mensenbieb. Ik ben schuldenvrij en kan ruim leven van mijn inkomen. Ik ben aan het sparen voor een vakantiehuisje. Ik ben een gerespecteerd onderdeel van de herstelbeweging en schrijf hier wekelijks een blog over.
Het gaat veel verder dan herstel. Ik ben meestal gelukkig. Mijn pad van herstel, het ontdekken van wat mij helpt en wat niet heeft mij hier gebracht samen met de onvoorwaardelijk hulp en ondersteuning die ik mocht krijgen. Intellectuele uitdaging is voor mijn welzijn net zo belangrijk als zuurstof en water. Hoogbegaafdheid niet meenemen in mijn behandeling, is net zo schadelijk gebleken als mij afstraffen voor mijn afhankelijke opstelling. Mijn grootste uitdaging op mijn betaalde baan? Dat ik niet of moeilijk om hulp vraag.
Suïcidaliteit als coping
Hoewel oude gewoonten net zo moeilijk te doorbreken zijn als oude gedachtenproblemen, weet ik dat ik suïcidaliteit niet meer nodig heb als coping mechanisme. Ja, de gedachten komen zo af en toe nog steeds voorbij. Ze maken me verdrietig en van streek en zijn een signaal dat ik voor mezelf mag blijven zorgen. Maar ik heb ze niet meer nodig om om hulp te vragen, hoewel de oude SPV’er waarschijnlijk nog steeds zal vinden dat ik te afhankelijk doe bij mijn hulpvraag.
Ik hoop dat die SPV’er uit het verleden dit leest en zich beseft wat ze gedaan heeft door te focussen op stabiliteit in plaats van op kwaliteit van leven. En dat de SPV’ers (en alle andere behandelaren) die werken met de kwetsbare EPA groep -waar ik nog steeds onderdeel van ben (ik heb laatst voor een niet gering salaris commentaar gegeven op de criteria hiervan, ik voldoe eraan)- hiervan leren.
Een foto van een succesvolle vrouw
Een foto gemaakt door Eric van den Bandt
Wil jij een stigma-arme lezing over dit onderwerp? Stuur een mailtje naar info@lonnekeslevensdans.nl