Deze brief lag al een tijdje in de  kast. Naar aanleiding van de eigen bijdrage op Priadel –de laatste volledig vergoede variant van lithium trage afgifte, paste ik deze brief aan en publiceerde hem online.

Beste Jetta Klijnsma,

Waarschijnlijk herinnert u mij niet. Wij hebben elkaar rond de afgelopen Tweede Kamer verkiezingen twee keer heel kort gesproken. De tweede keer had ik een rode jurk met zwarte stippen aan. U kwam naar me toe om te vertellen dat u die zo mooi vond. Toen u vroeg hoe het met me ging vertelde ik haast huilend dat ik een week eerder duurzaam was afgekeurd voor de Wajong. U adviseerde mij toen mijn passies te gaan volgen. Dat u mij dat adviseerde -u was toen staatssecretaris Sociale Zaken en belast met de Wajong- maakte dat ik inderdaad mijn passies heb gevolgd. Zonder deze ene zin had ik dit niet gekund. Die ene zin, die ene korte ontmoeting heeft mijn leven veranderd.

Ik ben als vrijwilliger gaan werken bij een cliënt gerichte GGZ-belangenorganisatie. Ik word daar vrij intensief begeleid door een coach en voormalig trajectbegeleider. Ik ben daar begonnen als gastvrouw, maar doe inmiddels veel meer. Ik heb daar een front/backoffice opgezet en geef daar nu leiding aan. Daarnaast geef ik maatschappelijk relevante voorlichtingen, ben ik spreker op conferenties en congressen en schuif ik als vertegenwoordiger van ‘de GGZ cliënt’ aan bij werktafels en workshops. Inmiddels coördineer ik er ook een schrijfclub, ben ik blogger en ben ik druk bezig met de derde versie van mijn eerste boek. Ik hoop voor het einde van de zomer mijn manuscript aan uitgeverijen toe te kunnen zenden. Ik voel me daar voor het eerst sinds ik met mijn studie moest stoppen succesvol.

Maar bovenal trekken ze me op deze werkplek continue uit de slachtofferrol waar ik me regelmatig in wil verschuilen. Toen ik moest wisselen van behandelteam omdat ik uitbehandeld was voor mijn bipolaire stoornis, persoonlijkheidsproblematiek en chronische suïcidaliteit waren zij degenen die mij handvatten gaven om duidelijk aan te geven wat voor soort behandeling ik wilde. Daardoor heb ik bereikt dat ik de behandeling krijg die ik nu krijg.

Mijn nieuwe psychiater besloot mij ECT aan te bieden als laatste redmiddel. Als we dan toch zo heftige therapie overwegen, dan kon het wellicht ook lonend zijn om mijn lithium eerst flink te verhogen. In december, vlak na de laatste lithiumverhoging, gebeurde er een wonder: ik werd veel minder vaak en veel minder heftig depressief. Ik heb zelfs mijn euthanasiewens in de kast gezet. Daarnaast zorgt de therapie die ik wilde en ook kreeg ervoor dat ik levens veranderende inzichten krijg over hoe die suïcidaliteit eigenlijk bij mij werkt. Naast een depressie is afgewezen zijn een noodzakelijk gegeven om mijn chronische suïcidaliteit dusdanig te verhogen dat ik een zelfmoordpoging doe. Door meer inzicht gecombineerd met de hoge lithium ben ik sindsdien slechts twee keer serieus begonnen met een zelfmoordpoging.

Binnenkort moet ik een eigen bijdrage van ongeveer 9 euro per maand betalen. Dankzij mijn duurzaam afgekeurd zijn en volledige Wajong kan ik dit geld wel missen. Hoewel honderd euro per jaar wel erg veel is. Ik voel me echter wel ontzettend afgewezen. Dankzij de steun van mijn omgeving, de hulpverlening die ik zelf heb georganiseerd, het feit dat ik me er al bewust van ben door de therapie en de bescherming van lithium ga ik ook deze verhoging van mijn suïcidaliteit overleven. Daar ben ik van overtuigd. Tenminste, daar probeer ik mezelf van te overtuigen.

U heeft een ‘butterfly-effect’ in gang gezet. Daar ben ik u heel erg dankbaar voor. Hopelijk krijg ik de lithium-afwijzing snel onder controle en kan ik weer verder bouwen aan een toekomst die ik tot december nooit voor mogelijk heb gehouden.

Met vriendelijke groet,

Lonneke Tomas