“Salsa?” roep ik hard in haar oor om de muziek te kunnen overstemmen. “Samba,” zegt ze. Nu ik los ga op het podium, durft het meisje van amper drie jaar dat mijn hand heeft toegeëigend dit ook. Iedere sambadanseres heeft één of twee mensen het podium opgetrokken, waaronder ik en het meisje. Onder enthousiast gejuich van een publiek van ruim honderd man worden we één met de muziek.
We dansen op het plein van de Pyraña en we vergeten de tijd zoals ik dat daar al zo vaak heb gedaan. Met thuis gesmeerde broodjes lunchen. Samen een blikje sinas delen. Wachten op de durfals die wel de Bob in gingen. Om meneer Verstappen lachen. Als kind kwam ik er wekelijks. Nu ben ik al jaren de verantwoordelijke volwassenen die alleen openbaar dingen doet als ze weet dat ze het kan. Ik kan mijn veertig euro wel beter besteden.
Maar vandaag zit ik toch in de Efteling.
In Symbolica ben ik eerder die dag misschien nog wel meer verwonderd dan het jongetje in de bank voor mij. De bewegingen van de attractie doen de losse plukken haar bewegen in de wind. De levensechte poppen, de geluiden, de geuren, de kleuren. ‘Droomvlucht meets Fata Morgana meets Villa Volta meets De Clowntjes’ bedenk ik als ik het rondje begin. ‘Wat prachtig,’ denk ik alleen nog maar als ik me met de bewegingen van het karretje laat mee bewegen in de attractie.
Pas toen ik de kookpotten in ging, luidkeels mijn interpretatie van het franstalige lied mee zong verloor ik het van verstandig zijn. In de wachtrij dansen mijn voeten de Salsa zonder dat ik weet of dat het juiste ritme is. Als ik aan de beurt ben ren ik naar een kookpot op een draaischijf en als we beginnen te draaien trek ik net zo hard aan de zwarte tafel in het midden totdat ik nog harder rond tol. Nog meer plukken ontsnappen aan mijn vlecht. Mijn handen tikken in het ritme van het lied. Mijn hoofd gooi ik achterover en ik vergeet de tijd.
Wat volgt is een middag, avond en nacht met Gondolleta’s, sprookjesvertellers, Pinokkio, rondtochten met oude stoomtreinen en wijdse vergezichten.
Nu ben ik dus aan het dansen op de melodie van de Samba. Op een podium. Met een publiek van meer dan honderd man. Voor mezelf.
Als een verwonderd kind trek ik me nergens nog iets van aan en geniet met volle teugen.

Thuis kijk ik op mijn flipover.. “Project Leven” staat bovenaan in grote letters. Eronder veel te veel post-its met hoofdthema’s, subthema’s en voorbeelden. Ik pak nog een post-it en schrijf ‘Dansles nemen’.