Het is meestal niet op koude winterdagen. De geur van opspattend water vermengt meestal niet met de geur van wiet. Het geluid van schuimkoppende golven vermengt meestal niet met het geluid van toeristen die in acht verschillende talen proberen te ontdekken waar de Dam is. Het was dan meestal ook niet dat ik het hektische tafereel beleef in plaats van het aanschouw.
Ik ben hier vaker geweest, maar zelden in de rol die ik vandaag beleef.
Het deinen van een klein zeilbootje, gegrepen door de boeggolven van de schepen die het drukbevaren IJ beheersen, is mij meer dan vertrouwd. Als ik mijn ogen sluit, het opspattende water ruik en het geluid van schuimkoppende golven hoor, waan ik mij op vakantie. Zoals ik hier al zo vaak deed.
Warme lentedagen, tropische zomerweken. Tijden zonder winterjassen, wiet en een achtaligtoeristenkoor. Uiteraard mèt opspattend water en schuimkoppende golven.
Voor de stadsplattegrond staat een rij van twaalf mensen. Geduldig zoals een zeiler heeft zijn met weinig wind. In drie minuten laden en lossen vijf overvolle veerponten. Het snelle, soepele, efficiënte handelen herken ik van als de wind dat van de schipper eist. Aan de overkant deinen de masten van de zeilboten in een haven. Daar is zomer. Hier zijn winterjassen wiet en veel toeristen
Mijn handen op de kademuur. Ik ruik alleen nog opspattend water. De golven klotsen hoorbaar beneden tegen de kademuur. De zon voelt warm door mijn winterjas. De toeristen en blowers lijken ver weg.
Iemand roept mijn naam. Warme begroetingen. Tijd voor een andere invulling van deze winterdag. Op Googlemaps zoeken we waar de Dam is. We praten Nederlands tussen de andere talen. Vandaag is het geen zeiltijd, maar toeristische museumjaarkaart tijd.