Jarig zijn was iets speciaals. Dan werd ik midden in de nacht, wakker gemaakt door mijn ouders. Precies om vijf voor half één. Dat is namelijk het tijdstip dat ik geboren werd. Het verhaal dat dan vaak verteld werd was dat er door het vroege uur voor een extra nacht in het ziekenhuis betaald moest worden. Dat terwijl mijn ouders pas vlak voor twaalven het ziekenhuis in renden omdat ze dachten dat het maar oefenweeën waren. Dat mijn moeder in eerste instantie weigerde in een rolstoel te gaan zitten. En toen, ploep, en daar was ik.
’s Ochtends kreeg ik dan de eerste kadootjes van mijn ouders en mijn zusen. In het weekend vierde ik samen met mijn jongste zusje ons grote-mensen-feest met vrienden en familie. Mama bakte dan een appeltaart en een kruidkoek. Bij de bakker haalde ze een grote slagroomtaart waarin de kaarsjes werden gezet. Iedereen zat dan in een grote, Hollandse kring om koffie te drinken, te roddelen en bij te praten. We gingen rond met kaasjes en worstjes.
Toen ik groter werd, werd alles anders. Mijn moeder werd ziek en overleed. Er kwamen nieuwe rituelen. Mijn vader zou mij voortaan niet meer om vijf voor half één wakker maken, maar om half negen ’s ochtends. Stipt. Zijn eerste zin in dat gesprek zou altijd hetzelfde zijn. ‘Ik dacht, nu is het wel veilig om te bellen. Nu ben je zeker te weten wakker.’ Ik dacht telkens: nee, want ik hoef pas om tien uur op mijn werk te zijn.
Over een paar uur ben ik 35 jaar. Onvoorstelbaar. Ik ben zo blij dat ik het bijna ben en ik kijk uit naar wat het leven mij het komende jaar gaat bieden. Hoe oud ik ook ben, ik hou er nog steeds van om kadootjes te krijgen en een hele dag in het middelpunt van de belangstelling te staan. Dus is er een grote-mensen-feest met worstjes, kaas en koffie.
Net zoals mijn moeder heb ik heb uren in de keuken gestaan. Ik heb quiches gebakken, wraps en allerlei bladerdeeghapjes gemaakt. Er zijn twee grote salades: een groentesalade en eentje met fruit. Ik heb een bont gezelschap aan mensen uitgenodigd. Familie, vrienden, kennissen: allemaal mensen die ik graag in mijn buurt heb, waar ik mij prettig bij voel. Ik hoop dat het een gezellige bende gaat worden. Voor de kinderen heb ik een knutseltafel ingericht en de bellenblaas, stoepkrijt en een voetbal alvast kaar gelegd. Nog een paar uur slapen en het feest kan beginnen.
Echter, van twee mensen weet ik al heel lang dat ze niet komen.
Mama, naast al dat hartige groenvoer, heb ik een appeltaart in mijn vriezer liggen voor het geval er niet genoeg is. Als ik hem in de oven doe, dan zal ik net doen alsof jij hem hebt gebakken. En papa, ik zal mijn wekker om vijf voor half negen zetten zodat ik wakker ben mocht je me bellen.
Ik ben namelijk ook nog een beetje klein.