Eenzaam (reprise)

Ik hoor naast me zacht gehuil. Als het lied is afgelopen, kijk ik over mijn schouder. Mijn vingers liggen nog op het laatste akkoord. Het pedaal is nog ingetrapt. De tonen sterven langzaam weg. Een man en vrouw zijn in innige omhelzing. Over haar wangen biggelen tranen. Ze zijn van de leeftijd die mijn ouders zouden hebben als ze nog geleefd hadden. Haar man glimlacht naar me. Ik glimlach terug en draai me om naar mijn piano.

Plotseling hoor ik in gebroken Duits “Danke, danke, danke” naast me schreeuwen. Drie wel erg vrolijke Polen bleken een paar minuten bij mij stilgestaan te hebben. “Vielen dank, und fröliche Weinachten.” In een vrolijke dronkemansgang lopen ze luidruchtig het station uit. Bij mij waren ze even stil.

Een dame legt twee euro op de piano. Ik lach naar haar, want daarvoor doe ik het niet. Ze verzucht “Ik heb zo ontzettend van je genoten. Accepteer het maar. Het was zo ontzettend mooi. Zo ontzettend bedankt.” In haar stem trilt emotie. Ik ken mijn pianokwaliteiten. Mijn muziek klinkt voller door de technieken die ik op pianoles heb geleerd, maar het is duidelijk dat ik thuis had moeten oefenen. “Nu moet ik gaan, want deze trein mag ik echt niet missen.”

Tijd voor koffie. Ik stop mijn bladmuziek in mijn tas. Als ik opkijk staat er een meisje van amper drie jaar naast me. “Kun je Jingle Bells spelen?” vraagt ze me, over haar verlegenheid heen geholpen door haar Spaanstalige moeder. Ik pak mijn muziek weer. Ons driekoppige koor zingt hard mee. Als ik stop blijkt broerlief, hij is samen met vader inmiddels aangeschoven, ook een verzoeknummer te hebben. Met zijn vijven zingen we Oh Denneboom. Achteraf klinkt luidkeels applaus voor de twee kleine artiesten door omstanders.

Even later blijft een jong gezin, duidelijk van niet-Christelijke achtergrond, nummer na nummer tegen een muur verstopt kijken en luisteren. Ik een Aziatische mevrouw al drie nummers vlak naast mij op haar telefoon spelen. Twee nummers later staat ze er nog steeds. Vier nummers verder nog steeds. Ze zeggen niets. Ze hoeven niets te zeggen. Wat ze uitstralen zegt meer dan genoeg.

Vandaag mag ik ervaren dat Stille Nacht in vier talen tegelijkertijd gezongen kan worden. Mijn koor bestaat uit Duitstaligen, Engelstaligen en Spaanstaligen. Zelf zing ik de Nederlandse partij mee. Juist doordat we met verschillende woorden hetzelfde bedoelen en vooral voelen is deze samenzang mooier dan in welke kerk gespeeld of met welk professioneel koor gezongen kan worden.

Een tijdje terug schreef ik dat eenzaamheid voor mij een mindset is. Door drie uur lang kerstliedjes te spelen op Den Haag Centraal was ik drie uur lang niet eenzaam. Dat was mijn doel en dat doel heb ik bereikt. In de trein denk ik terug aan alle mensen die vandaag indruk op mij maakten en alle mensen waarvan ik niet weet dat ik hen geraakt heb. Door drie uur lang kerstliedjes te spelen op Den Haag Centraal waren heel veel mensen heel even niet eenzaam en voelden wij wat kerstmis eigenlijk is.