Ontsnapt uit een vlecht

Als het water dat zachtjes spettert op mijn gezicht. De wind bruist door mijn haren, bladeren, bomen, struiken, leven. De geur van geel gras voor wie die spetters eigenlijk niet genoeg zijn en te laat. Uitgedroogd, uitgeput, wachtend op nog meer lenteregen.

Ze vertellen het verhaal van eindeloze zomerdagen in de lente. Van zinderende warmte boven een veld op een tijd dat het nog niet zinderend hoort te zijn. Een verhaal van de belofte van een eindeloze zomer die nog moet gaan komen. En nu spettert het even.

Als bladeren die dansen terwijl ze nog niet zijn gevallen. De wind fluistert door mijn haren, door de bladeren van bomen en struiken en hoog gras. Soms ruist ze als ze harder waait. De geur van lenteregen. De geur van zon die nu niet schijnt. De geur van een zomer die gaat komen. Hoop ik dan.

Het dorre gras vertelt een verhaal vol zorgen. Als het gras dor is, hebben straks ook de struiken, bomen te weinig water. Lage rivieren en opnieuw een zomer waarin men snakt naar een onweersbui terwijl genoten wordt van de droogte. Wat is de belofte van deze lente voor de rest van het jaar? De wind wordt kil, neemt af, neemt toe, heeft zijn eigen wil. En dat is prima.

Ik loop in de regen door mijn wijk, mijn plekje. Blote voeten op warme stenen. Het water verdampt snel. Een regenbui op zijn tijd is goed, brengt troost, geeft leven. Dagen zonneschijn brengt geel gras. Zou er inmiddels genoeg water zijn gevallen?

Als haren die dansen omdat ze zich niet laten vangen door een vlecht. Als mijn tranen voelen als water dat zachtjes spettert op mijn gezicht. Dan voel ik dat mijn haren nog wel dansen en weet ik dat de zomer binnenkort er is.