Project Leven 2.0

Lief dagboek,

Jeetje, wat was het toch een turbulente tijd. Het afgelopen jaar gaf mijn leven me een enorme berg lemons, maar ik heb er lemonade van weten te maken. Wel met behulp van een enorme berg suiker en zoetstoffen, maar het was altijd goed drinkbaar en meestal ontzettend lekker.

Ik heb veel geleerd van dit afgelopen jaar Ik raak alleen voor langere tijd in een heftige crisis als er heftige gebeurtenissen voorbij komen, zoals een dode oma of de diagnose huidkanker. Verder val het eigenlijk best mee. En ‘voor langere tijd’ betekent tegenwoordig maximaal twee weken.

Het betekent niet, dat het nooit slecht gaat, hoor. Aan jou, lief dagboek, durf ik dat wel te erkennen. Het gebeurt vaak zat dat een kleine trigger mijn levenslust volledig overhoop haalt. Maar ‘vaak zat’ betekent lang niet meer altijd en op iedere trigger. ‘Vaak zat’ is maximaal twee keer per maand, in plaats van enkele keren per week. Ik weet ook wel dat dit ook niet zo gezond is, maar het is stukken gezonder dan dat het voorheen was. Daar ben ik dik tevreden over.

De hoeveelheid stress de ik nodig heb om in crisis te raken wordt bovendien ook steeds hoger. Ik hoop dat komend jaar ook voort te kunnen zetten.

Lief dagboek,

Jeetje, wat is mijn leven veranderd het afgelopen jaar. Doordat ik een steeds hogere stressdrempel nodig heb om in crisis te raken en ik steeds meer vertrouwen heb dat ik niet meer bij het minste of geringste omval, ben ik eigenlijk steeds meer de stress gaan opzoeken.

Dat klinkt een beetje sadistisch, maar zo bedoel ik het niet. Jarenlang heb ik de stress in mijn leven tot een minimum gereduceerd. Alles wat ik meemaakte, hoe klein ook, kon mij uit balans brengen en diende ik dus te vermijden.

Een brug die open stond als ik haast had. Een pianoleraar die me wees op een fout. Een paraplu die ik vergeten was als het regende. Ik vermeed ze.

Nu ik al die kleine dingen zonder moeite een plek kan geven, ben ik overgestapt op het grotere werk. Ik ben weer gaan studeren. Lief dagboek, aan jou durf ik het wel toe te vertrouwen. Soms verslik ik me nog weleens hoor. Te laat komen voor iets belangrijks, levert direct hele nare gedachten op. En dat studeren ging weliswaar prima, maar de eerste dagen nadat de examenspanning weg viel waren een hel die mij naar de huisartsenpost bracht. Maar ik zie het niet als reden om te stoppen met studeren, daarvoor is studeren te leuk. Het is hooguit een aandachtspuntje voor Project Leven, deel twee.

Lief dagboek,

Vandaag was ik bij mijn psycholoog. Wist je dat ik daar niet meer iedere week naartoe ga? Dat heb ik namelijk vaak gewoon niet nodig. Zelfs mijn spv’er of casemanager zie ik de laatste maand niet meer iedere week. Als het nodig is, dan zie ik ze natuurlijk wel wat vaker. Ik schaam me niet om hulp te vragen. Maar het is gewoon niet altijd meer nodig.

Ik liet hem een plaatje zien waarin alle stappen rondom suïcidaliteit staan beschreven van 1 (dit is de beste dag ooit) tot 10 (ik heb hulp nodig omdat ik een zelfmoordpoging heb gedaan). Ik vertelde hem dat ik die 10 eigenlijk zelden nog bereik.

Tegen jou durf ik het wel te zeggen: het gaat natuurlijk niet altijd goed. en hoewel het chronische van mijn suïcidaliteit nog steeds gestaag afneemt, zit ik bijna altijd wel tussen de 3 en 6. Maar de keren dat ik afgelopen jaar op 8 of 9 heb gezeten zijn slechts op twee handen te tellen.

De emotieregulatie, het bijsturen op mijn eigen, wijze, creatieve, originele manier is haast een tweede natuur geworden. En wat daarbij hoort, hulp vragen voordat het ontploft, gaat ook steeds beter en beter. Vandaar dat ik wat hulpverlenerscontacten kan afbouwen. Niet omdat ik graag niet te afhankelijk wil zijn, maar omdat het kan.

Lief dagboek,

Jeetje, wat heb ik een hoop over mezelf ontdekt het afgelopen jaar Ik heb vee inzichten gekregen. Ik begrijp veel meer van mezelf. Ik weet beter waar ik over in paniek raak en waarom. Ik weet natuurlijk ook nog heel erg veel niet.

Ik weet wel waarom ik mensen nodig heb en ook waarom niet. De balans tussen eenzaam willen zijn en nooit alleen is smal en fragiel, maar weet ik wel steeds beter te vinden. Tot die rotcorona langskwam natuurlijk.

Maar zelfs in die tijd heb ik grip op mezelf gezocht en gevonden. Ik heb aan de radartjes van mijn leven geplukt, gedraaid en alles zo afgesteld dat er mooie, nieuwe contacten kwamen. Door zelf veel kaarten en brieven te versturen, kreeg ik zelf ook veel kaarten en brieven terug. Door om een wandelmaatje te vragen, kreeg ik het fijnste wandelmaatje dat maar bestaat.

Tocht blijft het een worsteling voor mij. Ik weet dat jij, lief dagboek, precies weet wat ik bedoel, hoewel ik worstel met de woorden. Ik vind sociale contacten onderhouden heel erg moeilijk. Ik lijk misschien niet geïnteresseerd. Contacten op afspraak, mijn werk of als anderen aandringen, zijn makkelijk. Contacten waar ik moeite voor moet doen, vind ik heel moeilijk. Ik laat het helaas te makkelijk verwateren.

Mijn enorme behoefte aan samen zijn heeft als tegenpool een enorme behoefte aan alleen zijn. Misschien is dit ook wel een punt om komend jaar aan te gaan werken.

Lief dagboek,

Jeetje, dit had ik niet echt aan zien komen. Ik ben niet rijk, maar het lukt me wel steeds beter om geld apart te leggen voor leuke, of speciale dingen. Doordat ik gelukkiger ben, én omdat ik nog steeds vaak en strak de begroting in de gaten hou, hoef ik steeds minder ‘nee’ tegen mezelf te zeggen op financiëel gebied.

Tegen jou, maar tegenwoordig eigenlijk tegen iedereen, durf ik wel te erkennen dat het natuurlijk niet heel makkelijk is om rond te komen. Daarmee geef ik anderen weer de kans om mij te helpen. Ik voel me er soms wel wat ongemakkelijk bij, maar ik schaam me niet. Het is fijn dat ik niet heel veel hoef te laten, voor een avondje op stap met mijn studentenvrienden.

En als er dan een keer een crisis is, dan ik ook financieel goed voor mezelf kan zorgen.

Lief dagboek,

Een jaar geleden stond ik in de Coeliekerk. Ik stak er een kaarsje aan. Ik bad er een weesgegroetje. En ik besloot daar, in die kerk, dat wat er ook op mijn pad zou komen, hoe suïcidaal ik nog vaak zou zijn, ik vanaf die dag vol overtuiging voor het leven koos. Op 18 juli 2019 koos ik vol overtuiging voor het leven.

Ik wist dat het niet makkelijk zou zijn. Dat ik nog heel erg vaak zou struikelen, vallen. Maar ik moet op dit moment bekennen dat het een veel groter succes is geweest dan dat ik ooit had verwacht. Vandaar dat ik vandaag overstap op de bètaversie…