“Hè, met Lonneke.”
“Ben je opgenomen?”
Verbaasd kijk ik naar de hoorn van mijn telefoon in de hoop dat mijn zus anderhalve kilometer verder de complete verbazing van mijn gezicht af kan lezen. We hebben elkaar gisteren nog gesproken. Mijn stemmingswisselingen gaan snel, maar niet zo snel. “Nee, mijn mobiel is kapot, dus ik wilde alleen even checken wat het nummer van mijn vaste nummer is.” Ik hoor aan de andere kant van de lijn een zucht van verlichting.
Mijn telefoon is – als resultaat van mijn dagelijkse telefoonmishandeling-  overleden. Niets is immers zo gezellig als zingend dansend douchen op youtubeliedjes. En niets is handiger boodschappen doen dan met een boodschappentas aan je arm, een winkelmandje in de hand en het lijstje om je mobiel te hebben. Dat is een gegarandeerd recept om hem een keer te laten vallen. En nog een keer, en eigenlijk best vaak.
Dus heb ik vanmorgen mijn compleet mishandelde telefoon bij de telefoonwinkel afgeleverd. Twee gelukjes 1) ik was bij het afsluiten van het nieuwe abonnement vergeten de verzekering op te zeggen 2) ik was bij mijn verhuizing vergeten de vaste telefoon weg te gooien. Dus ik ben slechts twee weken telefoonloos en tijdens deze periode ben ik prima te bereiken op mijn vaste nummer. Als ik tenminste dat vaste nummer dus weet.
In het smartphone-tijdperk ken ik echter nog slechts een zeer beperkt aantal nummers uit mijn hoofd om op te bellen op zoek naar mijn eigen nummer.
112: die gaan erg boos worden als ik met deze reden bel.
0800-8844: die gaan er ook niet happy van worden.
0900-0113: zij willen me vast wel helpen, maar ik vrees dat zij mijn nummer niet kunnen zien.
06-32456108: mijn eigen nummer, daar zit een probleempje in.
06-44380286: het nummer van mijn zus.
En haar eerste reactie als ik bel met een vast nummer is dus… mijn lieve, bezorgde zus. Gelukkig is niet mijn hele leven beheerst door kommer en kwel.