Ik heb op dit moment de allereerste depressie van mijn leven. Mijn leven begon op 18 juli 2019, moet ik er misschien wel even bij vermelden. In een vorige leven werd mijn leven beheerst door depressies. Ik heb er ontelbaar veel gehad en ik weet precies wat ik dan moet doen.
In mijn huidige leven is dit dus de eerste.
Het is wel slecht gegaan met mij. Korte periodes van persoonlijkheidscrisissen waarin ik iets van heftige stress moest verwerken. Een behandeling voor een melanoom. Een overleden oma. Een familieruzie. Een tijdelijke verzwaring van de gedeeltelijke lockdown. Me afgewezen en in de steek gelaten voelen.
Een paar nachten opname, een paar dagen verstillen met oxazepam, een paar dagen vooral veel praten en schrijven, en het is over. Tien dagen, en het is voorbij. Ik ken mezelf. Dat gaat over. Nu niet. De depressie duurt en de enige door wie ik in de steek gelaten wordt, is mezelf.
Bipolair heb ik ook echt wel geschommeld. Toen we wisten dat er pandemie kwam, maar nog geen idee hadden van de gevolgen was ik vooral heel erg boos. Een duidelijk signaal van een gemengde (depressief en hypomaan tegelijkertijd) episode. Ik ontsnapte een week naar Ameland en schreef de laatste regels voor mijn boek.
De weinige prikkels leidde in het voorjaar tot drie maanden hypomanie. Soms heerlijk druk en soms net zo druk maar zelfdestructief. Twee prachtige muurschilderingen, mooie fietstassen en een lege bankrekening als resultaat.
Maar ik heb dus nog nooit een depressie gehad in dit leven.
Dit is wel een depressie. En een pittige ook. Hij is gemeen. Hij zet door. Hij blijft gaan. Die gigantische zwarte hond is inmiddels groter dan mijn huis. Niets lijkt te helpen.
Niet dat ik heel erg veel probeer, trouwens. Ik kan me werkelijk nergens toe zetten en ik ben grote vrienden met de heerlijke stoel die ik van mijn oma heb gekregen. Om nog enigszins toe te komen aan mijn werk, neem ik soms mijn laptop mee naar die stoel. Verder speel ik computerspelletjes en vermijd ik zoveel mogelijk mensen. Iets wat de rijksoverheid, en het weer, me trouwens erg makkelijk maakt.
Ik ben moe en moedeloos.
Ik lijk een hekel te hebben gekregen aan leuke dingen. Aan koken, aan badderen, aan bellen, aan plannen maken, aan tutten, aan schilderen, aan kletsen, aan aandacht, aan pianospelen, aan studeren, aan knuffelen, aan ondernemen, aan dromen, aan mooie muziek, aan schrijven.
Aan schrijven.
Dus schrijf ik maar.
Vond je dit leuk? Bestel dan nu ‘Dansen’. Een bundel van 61 blogs over 12 oktober 2017 tot 18 juli 2019. In de voorverkoop slechts €12,50, daarna €15,00.
Mooi geschreven 😘