Mijn wekker gaat. Ik draai me nog een keertje om voordat ik me aankleed. In mijn tas gooi ik de restjes van gisterenavond, mijn opgeladen laptop, mijn werkdocumentenmap en natuurlijk agenda, etui en sleutels. Mijn waterfles vul ik nog snel met lekker koud water uit mijn kraan en dan vertrek ik.
De weg naar mijn werk loopt door de groene wijk waar ik met zo veel plezier woon. Leuke voortuinen met een muurtje en een poortje. Grote rijtjeshuizen met de nog orginele jaren-dertig glas-in-loodramen. Het is even stilstaan bij een dag die eigenlijk nog moet beginnen.
In het grote pand zijn de lichten nog uit. Ik doe de deur open, het licht aan, was mijn handen en leg mijn spullen in het kantoor waar ik altijd zet. Terwijl de koffie loopt te pruttelen, leeg ik de brievenbus en controleer ik de postvakjes op relevante post. De definitie van relevant wisselt. In coronatijd stuur ik brieven ook door naar collega’s die volledig thuis werken.
Als ik de post heb uitgezocht loop ik terug naar de keuken waar de koffie vrolijk verder pruttelt. Op een dienblad zet ik de kopjes voor mezelf en de collega’s die ik vandaag verwacht. Ik hoor de voordeur open gaan en voordat ik een mondkapje opzet roep ik nog een vrolijke ‘goedemorgen’.
Met de koffie in de thermosfles en de bekers op het blad loop ik terug naar mijn kantoor terwijl ik een praatje maak met mijn collega. Na het lezen van de mail maak ik een inventarisatie wat ik vandaag ga doen. Ik begin met het promoten van een voorlichting en zie op mijn privé-facebook dat er een hoop reacties zijn binnen gekomen op het blog dat ik gisteren postte.
Ik begin met de administratie. Eén declaratie blijkt niet volledig te zijn ingevuld, dus stuur ik een mailtje naar die collega. Bij een factuur heb ik een vraag, dus bel ik naar die organisatie. Als alles is opgelost, zijn alle documenten voorzien van de juiste codering. Als ik mijn spullen pak om naar boven te lopen, gaat de telefoon. Er is een vraag over een cursus van ons. Ik geef het juist e-mailadres en ga dan opnieuw onderweg naar de scanner.
Beneden, tussen de deurbel beantwoorden en het laatste deel van de administratie pingt mijn eigen telefoon dat er een mailtje binnen is gekomen. Op mijn hotmail. Of ik akkoord wil geven voor de aanvraag van mijn ISBN-nummer. Een collega loopt even het kantoor binnen met een vraag die ik helaas niet kan beantwoorden.
Aan het einde van de dag ruim ik het kantoor op, de facturen stop ik in de juiste map en ik zet nog snel even de voicemail aan. De koffiekopjes gaan naar de keuken, de deuren gaan op slot.
Thuis aangekomen haal ik mijn brievenbus leeg en zet muziek aan. Boudewijn de Groot zijn oude repertoire schalt door mijn huiskamer. Ik kook water voor de rijst. Twee porties, ook ééntje voor de lunch van morgen. Ik zet een was aan, ruim wat op en als het eten klaar is plof ik op de bank. Terwijl ik EenVandaag kijk eet ik mijn bord leeg en ondertussen bestudeer ik het volgende hoofdstuk van mijn studieboeken.
Ik switch snel tussen al mijn taken en rollen. Dan ben ik schrijver, buurvrouw, secretaresse, spreker en ik switch net zo snel weer terug. De spin in het web, en het web van mijn leven. Hier word ik gelukkig van. Dit is mijn wens, mijn taak, mijn leven. Dit is mijn zijn. Dit is mijn wezen. Dit is mijn ik.