Noord-Brabant heeft geen officieel volkslied, maar in allerlei lofzangen over Brabant komen altijd de bossen terug. Als kind ging ik regelmatig naar het Liesbos of naar de Verloren Hoek. Als we het Liesbos ingingen kwamen we altijd langs een immens grote boom. Voor mijn gevoel was de stam net zo dik als de helft van mijn huidige lichaam. Het is een jeugdherinnering, dan zijn dat soort dingen altijd wat groter.
De boom was jaren geleden omgewaaid aan de rand van een kleine zandverstuiving die alle Brabantse bossen kenmerken. Het was de perfecte plek voor een picknic. Ik fantaseer dat mama een kleed moet hebben neergelegd en koffie uit een thermosfles hebben geschonken. Geen idee of dat echt gebeurd is, mijn fantasie is groot.
Wij klommen in ieder geval op die gigantische stam en ballanceerden terwijl we op en neer liepen. We sprongen ervan af om er weer op te klauteren. Daarna was het tijd om de elfenbankjes te bewonderen. Het mos dat op de schaduwzijde groeide. Heel langzaam werd de dode stam verteerd, heeft iemand uitgelegd. Als je maar lang genoeg wacht, dan is de hele stam verteerd. Dat klinkt nogal definitief.
De natuur neemt en geeft. In dit geval neemt de natuur de dode stam en geeft ze nieuw leven aan de elfenbankjes en het mos. De elfenbankjes en het mos geven op hun beurt een mooie schuilplaats voor insecten. Zo zit de natuur in elkaar. Nemen en geven. Dood en leven zijn met elkaar verworven.
Ik ben geen Brabantse meer. Ik ben een Leidse. Misschien ben ik er niet geboren en getogen, maar ik ben het wel met hart en ziel. Nog een Als ik mijn Brabantse bossen mis, ga ik in Cronesteyn naar het Kasteeltje. In het water spiegelen de hoge bomen in de kleuren van het seizoen.
Benieuwd naar wat de tijd heeft gedaan kijk ik naar de boom die tijdens een van de afgelopen herfstormen is geveld. Ik bekijk hem nauwkeurig. Dan zie ik de eerste groene lenteblaadjes groeien aan de gevelde boom.
De gevelde boom leek een winter lang afgeschreven, maar blijk nu niet van plan om op te geven. Ondanks dat ze nu horizontaal ligt, klaar om opgeruimd te worden in het tempo dat de natuur haar aanbied, leeft ze. Blijkbaar is het gelukt om de sapstromen over de geknakte basis toch te blijven laten stromen.
Ze is duidelijk gestruikeld, en toch blijven dansen. Ik zal deze boom koesteren tijdens alle fases die hij de komende seizen door gaat maken. Geknakt, maar niet gestorven. Op dit moment hoeft hij alleen maar te geven.
Dan is mijn heimwee naar Brabant weer weg gezakt, loop ik langs de holle weg aan de achterkant van de camping richting huis. Wat is mijn Leiden toch mooi.