Tijdens mijn opname in 2006, en de weken erna, heb ik tijdens creatieve therapie een mooi mozaïek gemaakt van een ondergaande zon in het water tussen twee heuvels. Eigenlijk had ik een tekening gemaakt, wellicht zelfs mooier, maar ik raakte zo van streek door het tekenen dat ik er niet verder mee wilde gaan. Daarom maakte ik een mozaïek en ging ik net zolang naar crea tot het af was.
Wat waren de tijden toen anders. Toen was er nog een open opname in een groen gebied buiten de stad. Er was tijdens de opname ruimte voor sport, tuin, creatief en zwemmen. Na een lange opname kon je stapsgewijs afbouwen door steeds een nacht extra thuis te gaan slapen. Je leerde dagplanningen maken en deed licht huishoudelijke klussen. En ik raakte van streek door een tekening te maken.
Sommige dingen waren niet anders. Zo werd ik naar huis gestuurd omdat de arts me vond hospitaliseren.
Of het beter of slechter was laat ik in het midden. Het was in ieder geval makkelijker. Toen leefden mijn ouders nog en bekeek ik de wereld vanuit de eenvoudige, kluwengezin bril. Normen en waarden waren nog eenvoudig te volgen en er was in mijn leven geen discussie mogelijk over de waardevolheid van dat bestaan. Met mijn huidige problematiek zou ik het gevaar lopen niet meer, of veel later, naar huis te gaan.
Tegenwoordig is er geen dagopening meer bij de opname, en ook geen therapie. Je kunt mee naar de sport om te fietsen op een fitnessapparaat en er is een creahok waar soms een dame (het zijn altijd dames) wat dat op begeleiding lijkt doet. Maar geen therapie, geen mindfullness en niet klassikaal schema’s maken. Het is oplappen en snel naar huis. Tegen de tijd dat je in staat zou zijn om de dagopening bij te wonen, ben je er alweer weg.
Dagplanningen maken, sport en creatief kun je ook bij de ADB (acute dagbehandeling) halen. Dat was maar goed ook, anders had de opname tot het einde van mijn depressie geduurd. En dat was heel erg lang. Je begint er iedere ochtend met wat in 2006 de dagopening was en gaat daarna naar de één of andere therapie.
Bij creatief leer je, net als in 2006, uitproberen wat bij je past en wat je prettig vindt. De eerste twee keer maakte ik er een kleurstudie van laag op laag latexverven. Het gaat namelijk niet om het resultaat, maar om het proces. Ik ben in bijna alle opzichten de laatste jaren veranderd. Daarna werd ik geïnspireerd door een dame die een speksteenhartje maakte. Dus gooide ik mijn kleurenstudie in de papierbak en koos ik een mooi stuk speksteen uit.
Ik liet de steen spreken en ik houwde met een vijl een hartje, een ankertje en een kruisje uit het gewillige en soms wat minder gewillige stuk steen. Op een dag zei ik tegen de therapeute ‘Nu is hij klaar. Volgende week ga ik beginnen met de afwerking.’ De volgende ochtend stond ik op, was ik niet meer depressief en ging ik dus niet meer naar therapie.
Ik heb lang gedubd of het kunstwerk af moest, of dat het proces voldoende was. Vorige week heb ik het opgehaald, vandaag heb ik een vijl gekocht en ben ik verder gegaan aan een proces dat nooit klaar is. En dat geeft niet. Dat is niet erg. Ik ben immers ook niet af en zal dat nooit zijn.
