En dan denk ik aan afgelopen nacht. Doordat ik mijn urine niet kan concentreren, een bijwerking van de lithium, moet ik iedere nacht ergens tussen half drie en half vier naar het toilet. Meestal gaat dat wel soepel. Afgelopen nacht niet. Overigens al een paar weken niet.
Afgelopen nacht werd ik wakker van de pijn in mijn blaas. Het koste me zo ongelofelijk veel moeite om voldoende wakker te worden om naar het toilet te zwalken, dat ik eerst nog een keertje in slaap sukkel om tien minuten later met nog meer pijn weer wakker te worden. Her en der zocht ik steun tegen een deurpost en een muur om slaapdronken voorzichtig mijn stappen te zetten. Ik heb geleerd van afgelopen nachten, dus ik had het gordijn tussen mijn slaapkamer en woonkamer open gelaten. Vorige nacht hield ik me daaraan vast, met als gevolg dat twee haakjes los schoten en ik mijn evenwicht verloor.
Op het toilet dommelde ik tijdens het plassen in slaap. Ik werd wakker van een naar beneden knikkend hoofd. De terugweg naar bed, toen ik weer voldoende wakker was vond op soortgelijke manier plaats als de heenweg. Die zeven volle meters waren erg ver. Ik plofte in bed, legde mijn hoofd op mijn kussen en het lukte me nog net om mijn benen op mijn matras te leggen voordat ik weer in slaap viel. Pas toen de koude te gemeen werd, lukte het me om ook mijn dekbed over me heen te slaan
De wekker klonk ’s morgens gemeen hard en vooral gemeen vroeg. Dat hij twee seconden later mij nog een keer ging wakker maken, betekende dat het me was gelukt om de snouzeknop te vinden. Ik schuif de gordijnen open. Zonder bril en door spleetjesogen kan ik de strakblauwe hemel prima zien. Nog één keer snoozen.
Was ik tijdens mijn depressie overweldigd door het grote aantal keuzes die je ’s ochtends moet maken, nu voer ik een bizar andere strijd tegen mijn slaap. En daar ben ik zo ontzettend blij mee.
Zachtjes fluister ik naar mezelf: ‘Je bent gelukkig Lonneke. Je bent gelukkig. Je bent niet hypomaan, want dan stond je nu al de afwas te doen. Je bent gelukkig, Lonneke. Echt gelukkig. Geniet er maar van. Want zolang je ’s nachts slaapdronken door je huis waggelt om het toilet te kunnen bereiken, ben je niet hypomaan. Dit is echt, dit is geen mindfuck van je bipolaire stoornis. Dit gevoel klopt. Je bent echt, echt gelukkig, want je slaapt goed.’