Verdragen

Van september 2013 tot september 2014 ging ik drie keer per week, soms vier keer naar Voorhout om daar mentaliserende bevorderende therapie (MBT) te krijgen. Bij de PMT (psychomotore therapie) die ik daar kreeg leerde ik grenzen uitstralen en mensen met mijn lichaamshouding die laten respecteren. De piano heb ik nooit aan mogen raken bij de muziektherapie, wel leerde ik afstemmen op de ander met stomme trommels. De oefening om me naar achter te laten vallen, is mij nooit gelukt om uit te voeren. Ik vertrouw mensen niet zo.

Wat ik ook leerde is wat gevoelens zijn. Ik leerde er hoe angst voelt. Hoe verdriet de tranen die nooit kwamen een raar gevoel in mijn hoofd geven. En ik leerde geluk kennen. Heel langzaam leerde ik op mezelf af te stemmen en mezelf als het centrale punt in mijn leven te zien. Een jaar lang had ik geen depressies, geen hypomaniën en geen persoonlijkheidscrisissen.

Terwijl ik leerde voelen, mijn gevoelens leerde toestaan, leerde ik nooit hoe ik daarmee om moest gaan. Het hebben van overspoelende gevoelens heb ik afgeleerd toen ik klein was. Als kind was ik nogal licht ontvlambaar.

Kortstondig waren ze er weer toen ik overspannen raakte, en daarna pas weer toen ik depressief werd. Ik kan me de woede-aanvallen van mijn vader goed herinneren. Het handje om me tot stilte te manen als ik enthousiast was. De blik in zijn ogen als ik boos dreigde te worden. De woede als ik huilde en weg wilde lopen om mijn verdriet een kans te geven en mezelf te troosten. Ik ben nooit door hem mishandeld, de enige blauwe plekken zijn van als ik terug aan tafel werd gezet.

Plotseling, na dat jaar in therapie, zijn ze er weer. Basisgevoelens zoals angst, geluk, boosheid en verdriet. De gevoelens waar ik maar één strategie voor ken: ze wegstoppen. Alleen, gevoelens laten zich niet zomaar wegstoppen, dan keren ze naar binnen. Dus als ze er opeens zijn, dan gaan ze hun vertrouwde weg. Mijn vader is er niet meer om boos op ze te worden. Tegenwoordig kan ik dat heel goed zelf. Als alles me overspoelt, beschadig ik me. En dan zijn die gevoelens die er niet mogen zijn weg, en blijft er alleen nog schaamte over.

Mijn bipolaire ultra-rapidcycling heeft me lang belemmerd in het verder groeien, maar is nu aardig in toom. Bij de laatste depressie werd ik overspoelt door verdriet waar ik geen copingstrategieën voor wilde leren, maar waar ik getroost wilde worden. Om er beter voor mijn kind te zijn, volg ik nu schematherapie.

Deze keer was de suggestie: verdraag het en ervaar dat het uiteindelijk uiteindelijk weer zakt. Meestal ben ik gelukkig op dit moment, en dat is echt een prima gevoel om te leren verdragen. Vreemd, maar fijn. Vandaag is het anders. Vandaag is er verdriet. We zijn vijf uur verder. Het is niet weg. En ik heb geen idee hoe ik mezelf kan troosten, hoe ik intrensiek dat kleine kind aan de eettafel kan omarmen… De optie ‘chocolade’ was volgens mijn psycholoog namelijk een extrensieke methode.

Dus doe ik maar wat mij vroeger is verboden: ik schrijf en huil.