Een persoonlijkheidsstoornis is een reactie op bepaalde stressvolle gebeurtenissen, die je vroeger hielpen om het te overleven, maar die je nu danig in het pad zitten. Door mijn bijzonder opvoeding -tijd voor boek 2- heb ik een persoonlijkheidsstoornis gekregen. Als mijn triggers voorbijkomen, dan word ik weer dat kleine, superbrave meisje van toen die ten koste van alles een woede-aanval van haar papa wil voorkomen.
Dan volg ik iedere regel strikter dan strik. Ik vraag minimaal vijfduizend keer bevestiging voordat ik een minieme beslissing neem om vervolgens negenduizend keer eerst goedkeuring nodig te hebben voordat ik verder kan gaan. En ik doe alle kutklussen die ik kan bedenken, omdat ik anders geen liefde en vriendelijkheid mag ontvangen.
En als me dat niet lukt, of niet voldoende, wordt ik ongelofelijk suïcidaal of op andere manieren zelfdestructief omdat ik dan pas om hulp mag vragen. Omdat ik dan pas meer aandacht mag krijgen, want het moet slechter met me gaan dan met mijn broertjes en zusjes. Voor bekenden van mij: ja, de lat ligt hoog. Voor onbekenden: wij waren een bijzonder gezin waardoor de lat erg hoog werd gelegd.
Dit heb ik dan op alle vlakken van mijn leven. Het liefste sluit ik me dan op in mijn huis waar ik heerlijk alle fouten die ik maak keer op keer kan overpeinzen tot er nog maar 1 oplossing overblijft, tenzij het me op de meest passieve manier die er bestaat toch nog lukt om om hulp te vragen.
Kortom, welkom aan de afhankelijke persoonlijkheidsstoornis.
Gelukkig heeft therapie ervoor gezorgd dat ik mijn triggers vroeg herken, dat ze steeds minder hard binnen komen, dat ik er steeds beter mee om kan gaan en dat ik bij complete crisis nog steeds relatief op tijd hulp kan vragen. Èn duurt hij maximaal 12 dagen.
Dus nèt te lang voor mijn vertrek naar Buitenkunst.