Ik schaam mij nu maar alvast.
‘Merk je eigenlijk dat ik een beetje drukker ben?’ Mijn collega kijkt me aan en doet haar uiterste best om niet in lachen uit te barsten. ‘Waar merk je het dan aan?’ Nadat ze haar lach heeft weggeslikt, en ikzelf in een deuk lig, geeft ze me op rustige toon antwoord.
Ik ga weer rusteloos op mijn bureaustoel zitten. Er bliebt een e-mail binnen. ‘Oh, gelukkig maak jij ook fouten,’ schrijft een collega opgelucht. Ja, ik maak fouten en meer dan ik zou willen. Veel meer dan ik in mijn normale doen zou doen. Ik stuur verkeerde bijlagen, of berichten naar verkeerde personen. Ik verknalde een excelbestand zodanig dat ik een oude versie moest terugzetten.
Op drie achtereenvolgende dagen vergat ik thuis mijn telefoon. Zelfs op de dag dat ik van huis ging om met een code uit mijn e-mail mijn medicijnen uit de afhaalautomaat te halen. Voor mijn belangrijkste kerntaak, heb ik mezelf drie extra controlemomenten opgedrongen. En die zijn nodig om goede kwaliteit af te leveren. Ik vergeet beloften, schrijf halve zinnen en kan nog niet eens op het halve tempo van normaal blind typen.
Kortom, mijn hoofd is een chaos. En blijkbaar ben ik volgens mijn collega wel iets meer van het padje dan een beetje drukker dan normaal.
Morgen moet ik naar school. Mijn hoofd dat normaal gesproken zo ongelofelijk gelukkig wordt als het nieuwe kennis kan opsnuiven, nieuwe dingen mag leren. Dat hoofd dat nu chaotisch is en geen les kan voorbereiden, geen lappen tekst kan lezen.
Ik schaam me nu alvast voor hoe ik morgen druk en rusteloos met veel te veel enthousiasme en impulsiviteit daar in die klas ga zitten, waarbij ik teveel en te hard zal praten, tussen volwassenen die de opleiding volgen om nog meer carrière te maken. Volwassenen die wèl succesvol bezig zijn met een baan op hoog niveau.
Met mijn casemanager bespreek ik hoe ik die dag door gekomen. We bespreken de pammetjes, het verhaal dat ik aan mijn docent zal vertellen, hoe ik mijn pauze’s ga gebruiken en wanneer ik naar huis zal gaan. Er is een wat-als-plan, en een wat-dan-plan. Maar ik schaam me wel alvast. Voor het gedrag wat ik daar ga vertonen. Dat ik weer struikel in al mijn goede intenties.
Maar fucking hel! Ik ben wel bezig om aan de wereld en aan mezelf te laten zien dat je prima office-management kunt studeren met ernstige psychiatrische problemen, zoals mijn rapid-cycling bipolaire stoornis. En ook dit vak ga ik gewoon halen. Ik zal de pammetjes alvast in mijn tas stoppen, maar nu eerst proberen om goed en lang te slapen.
Ik weet dat ik hypomaan chaotischer schrijf dan normaal, maar deze gedachtegang wilde ik jullie niet onthouden…
