“Spijkers met koppen, we spijkeren je bij. Over ditjes en datjes of een onderzoek. Een pittig debat of een bijzonder boek.”
Ik zit met mijn vader in de auto. We zijn onderweg naar huis. Ik ben net een uur bij de orthopedagoog geweest. De orthopedagoog moet ervoor zorgen dat ik mijn best ga doen op school, zodat ik goede cijfers haal. Ik ben namelijk hoogbegaafd, en toch werd ik naar de HAVO gestuurd.
Dat klopt niet. Ik moet leren plannen, leren studeren.
Wat de vier B’s, waar ik oefeningen voor moet doen, daarmee te maken hebben snap ik niet. Boos, bang, bedroefd en blij. Elke keer hebben we het over een ander gevoel. Ik moet er huiswerk over maken. Over wanneer ik me zo voelde, en hoe dat was. Blijkbaar ben ik te vaak boos of verdrietig, ofzo, want anders zouden mijn ouders niet gevraagd hebben om mij dit te leren. Maar helemaal snappen, dat doe ik niet. Ik durf het niet te vragen. Grote mensen hebben namelijk altijd gelijk, en ik voel me al een teleurstelling genoeg dat ik naar de HAVO werd gestuurd.
Wat wel fijn is, is dat ik iedere zaterdag gebracht en gehaald wordt door mijn vader. Ik ben een papa’s-kindje en echte vader-dochtertijd is er niet veel. In de auto staat altijd radio twee aan. Op zaterdag kunnen we mooi één, en soms twee, items beluisteren. Op de terugweg horen we het slot en als we de oprijlaan opdraaien klinkt het Spijkerlied. We blijven dat altijd nog even in de auto zitten tot dat voorbij is.
We hoeven niets te zeggen over hoe het was om bezig te zijn met de vier B’s
in plaats van met het halen van betere cijfers. Dat is niet de enige reden, hoor, dat ik het leuk vind, ik vind het ook heerlijk hoe het nieuws dat ik in de krant lees cabaret wordt en voor me gaat leven. Hij steekt nog een sigaret op. Binnen mag hij niet roken.
Vandaag lig ik in mijn bed. Vrijdagochtend. Kopspijkers blijk nog steeds te bestaan. Nu wordt het gepresenteerd door Dolf Jansen. Ook de zangeres van het Spijkerlied is vervangen. Het concept niet, dat is nog steeds hetzelfde. Wat wel een grote verandering is, is dat je het als een podcast, via je smartphone kunt terugluisteren. Nooit meer op de oprit wachten. Op de pauzeknop drukken is voldoende.
De vier B’s behandel ik op dit moment opnieuw.
Niet om te leren omgaan met de gevoelens, maar om te leren accepteren dat ze er zijn. Mijn kwetsbare kind is nu eenmaal vaak verdrietig, zeker als mensen aardig tegen me zijn. Dat kind mag huilen zoveel als ze wilt. Ik vond ermee om leren gaan makkelijker.
Mijn huisarts belt. Na ruim een week kortademigheid zijn alle ernstige diagnoses weg gevinkt. Ik ga hier niet aan dood. Het is gewoon heel vervelend. Ik zeg tegen mijn kwetsbare kind dat ze moet stoppen met zeuren en dat ze een aansteller is.
Mijn kind luistert goed naar mijn tirade. Voor de rest is niemand het met mij eens.
De nieuwe differentiaaldiagnose is dat ik nu al een week een astma-aanval heb. Dat is best vermoeiend, dus lig ik veel in bed. Naast mijn ventolin krijg ik een pufje met corticosteroïden. Tenminste, als de psychiater het ermee eens is. Tabletten met corticosteroïden zorgen ervoor dan mijn lithium niet werkt. Ik hoop dat ik wel een extra pufje kan nemen. Ik hoop snel weer koffie te kunnen zetten, piano te spelen of een stuk tekst te typen zonder dat ik buiten adem raak.
Hoe dan ook, morgen zal ik nog wel in bed liggen en kan ik live naar Kopspijkers luisteren. Niet omdat ik iets niet wil zeggen, maar omdat het programma nog steeds heel leuk is.
Wil je Lonneke’s Levensdans financieel steunen en mijn levenswerk ook mijn echte werk maken? Doneer dan nu: https://www.lonnekeslevensdans.nl/donatiebutton/ of koop mijn boek.