De post-covidtijd is er voor mij eentje met veel angst. Angst voor bipolaire episodes die ik niet kan managen. Angst voor de toekomst. Angst voor mijn lichaam. Angst dat dit nooit over gaat. Angst dat ik nu niet kan studeren, schrijven, vloggen of werken op mijn gebruikelijke niveau. Angst dat ik daarop wordt afgerekend. Angst dat het zo blijft.
Maar vooral de diepe, innerlijke angst zonder welke reden dan ook die ik herken als het psychisch niet goed gaat met me
De angst die ik normaal bestrijd met mijn schema’s, mijn ritme, een stevig stuk wandelen of tijdens een fikse wind tegen eruit fietsen. Met uitgebreid koken, afleiding zoeken, piano spelen, werken, kletsen.
De angst komt op dit moment samen met een benauwd gevoel en druk op mijn borst die alleen verdwijnt als ik een uur op bed lig. Ik had het al eerder erover dat ik mijn normale coping op dit moment niet kan gebruiken. Fietsen, koken, piano spelen, wandelen en kletsen maken het erger. Het verschil tussen psychisch bang, of lichamelijk uitgeput weet ik niet meer, maar ze versterken elkaar wel.
Volgens de theorie gaat er bij longcovid iets mis met de nervus vagus
Dit is de kalmeringsregulator van het lichaam en zonder dat haal je te snel en hoog adem, kun je koorts krijgen, een hoge hartslag en bloeddruk, zelfs koorts en dus ook angst. Kortom je lichaam staat altijd aan, klaar om te bevriezen, vluchten of vechten. En dat is heel erg vermoeiend. Zeker naast andere post-covid klachten zoals spieren die snel pijn doen (inclusief mijn middenrif) en een slechte conditie.
Om de nervus vagus weer op gang te helpen moet je lief voor haar zijn en haar weer leren wat lichamelijke rust is. Inspanning, maar niet te veel. Belasting, maar geen overbelasting. Buikademhaling. Veel rusten. Ruim voldoende slapen. Kortom: geen adrenaline.
Alleen heeft mijn psyche daar weer wat moeite mee. Zo ben ik inmiddels hypomaan geweest (rust, wat is rust?) en heeft een klein wezentje, waar ik ’s nachts meerdere malen van wakker schrik, intrek genomen in mijn huis. Tenminste, ik hóóp dat het één wezentje is…
…en ik hoop trouwens ook dat het een menéér Muis is…
Als ik dan al door medicatie versuft, maar door de angst hyperalert in mijn bed lig en haar (hem???) door mijn slaapkamer zie rennen stijgt de adrenaline, verminder mijn rust en ben ik nog verder van huis.
Na 2 maanden muisvriendelijke hypersoon geluid producerende methoden geprobeerd te hebben, waarbij ik hoopte dat ze ‘vrijwillig’ zou vetrekken, heb ik nu uiterst moorddadige muizenvallen gekocht. Eindelijk een onderdeel van mijn herstel waar ik wèl invloed op heb.
