Net zoals iedere mens balanceer ik tussen veel doen of te weinig. Tussen veel prikkels opzoeken of te weinig. Tussen veel mensen zien of juist helemaal niemand. Tussen veel intellectuele inspanning of handarbeid. Tussen veel moeten concentreren of suf (mindfull) voor je uitstaren. Tussen te druk in het hoofd, of te stil.
Oké, ik heb hiervan een extreme sport gemaakt. Ik heb er zelfs een nieuw woord voor gevonden
‘Dansen’: balanceren XXL
Nu, op Buitenkunst, worstel ik nog meer dan anders met deze balans. Mijn longcovid noopt me bij mijn tent te blijven, terwijl de sluimerende depressie schreeuwt om beweging en het opzoeken van prikkels en de dagprogramma’s. Vandaag deed ik dus, terwijl ik daar absoluut geen zin in had, mee met een halfdag-programma. Mijn trouwe stoel –de ode daaraan volgt in een later blog- sleepte ik met me mee.
Het thema? Je voetafdruk. Dit keer geen ethisch, ingewikkeld dilemma over uitstoot en zwerfaval. Het ging over de voetafdruk die je wèl wil nalaten. Wat wil je jouw immateriële erfenis laten en zijn en aan wie wil je het nalaten?
Wat wil je na je bestaan laten resoneren in het heelal?
Normaal valt een opdracht onder één van de disciplines van dans, muziek, schrijven, beeldend of theater, plus het niet vastgelegde discipline van de filosofie.
Nou is dit een onderwerp waar ik veel over nadenk en soms direct, maar vaak tussen de regels door, over schrijf. Bij het oprichten van mijn bedrijfje formuleerde ik een visie en een missie (lees hier) waar ik zo goed en zo kwaad mogelijk naar wil leven. Dit grote streven wilde ik vandaag links laten liggen en er iets kleins van maken.
Wat uit mijn leven zou ik mijn erfgenamen, mijn zussen, zusje, broer en hun kinderen willen nalaten?
Ik zou ze toewensen dat ze kunnen balanceren
Omgaan met alle verschillende dingen die het leven ze te bieden heeft zodat ze van alles wat kunnen genieten. Niet uit de bittere noodzaak waarmee ik het heb geleerd, maar als instrument om jezelf staande te houden in de complexiteit van onze maatschappij. Of gewoon om tijdens het Dansen te genieten van alles wat het leven te bieden heeft heerlijk is.
Dat zou ik trouwens niet alleen mijn liefste dierbaren gunnen, maar alle jongeren in de maatschappij
Balanceren, dansen is noodzakelijk, maar geen enkele school anders dan het leven zelf geeft er les in. Wat zou het mooi zijn om alle scholen af te gaan en jongeren te leren dansen met alle middelen die ikzelf inmiddels geleerd heb, die ik ken van mensen die net als ik soms hard moeten werken om te kunnen dansen en alle middelen die ze zelf kunnen verzinnen.
Of misschien niet alleen de jongere
Tot zover mijn wens om het klein te maken.
