Buitenkunst. De plek waar niets moet en (bijna) alles mag.
Of je nu dagelijks tijdens het doen van workshops volledig buiten je comfortzone onderzoekt wat je wilt en wie je bent. Of dat je onderzoekt na hoeveel drank bij het kampvuur je een dusdanige kater krijgt dat je niét meer in staat bent om nog een workshop te volgen. Of dat het voldoende is om te regelen dat je kleuter, kind, jongere meedoet aan alle workshops, terwijl jij af iets ceatievigs voor jezelf doet en na het slaapritueel van je kroost een wijntje drinkt bij de buren. Of dat je halve dagprogramma’s volgt om de rest van de dag in of bij de Ieberplas ligt. Of dat je met je vriendengroep (of volkomen onbekenden) tijdens de lunch muziek maakt bij je tent.
Het maakt eigenlijk allemaal niet uit, zolang je maar geen andere mensen ermee lastigvalt.
Inmiddels heb ik het maar gewoon opgegeven: workshops volgen. Want dat is waar Buitenkunst voor bedoeld is: allerlei creatieve workshops volgen vol dingen die je misschien niet kunt (of steengoed kunt) om te ontdekken dat het eigenlijk allemaal leuk is. Maar als ik na twee halve workshops zo moe ben dat ik de tweedede eerste week drie dagen last van coviddementie had, dan is er voor mij wel een beetje de lol af.
En jeetje, wat geeft deze beslissing mij een rust
Overdag is er entertainmaint in de vorm van alle andere Buitenkunstenaars in hun onderzoeksproces bezig te zien en ’s avonds zijn er altijd wel een paar optredens of anders wel wat exposities. Als ik genoeg energie heb ga ik naar de aankondigen van de volgende dag. Altijd in een vorm van mini-cabaret. En anders loop ik naar het meertje met een goed boek om patat te eten terwijl ik steeds sjouw met mijn onlangs aangeschafte campingstoel. (jaja, dat blog volgt nog een keer).
Langzaam krijg ik weer grip op mijn geheugen, mijn creativiteit en de mogelijkheid om woorden te vinden. Ik wandel ongemerkt iedere dag meer dan zevenduizend stappen,
bijna hetzelfde als ik pré-covid deed
Mijn ademhalingsoefeningen gaan me veel beter af en ’s nachts slaap ik zo diep dat mijn bodybattery zo goed oplaad als dat ik nog niet eerder heb meegemaakt. En ik schrijf voor het eerst in tijden twee blogs in één week tijd.
Misschien was dit niet helemaal de bedoeling van Buitenkunst. Het is oké en het is fijn.
