Op mijn opvoeding is heel wat aan te merken. Dat doe ik regelmatig en het is het centrale thema tijdens mijn therapie. Een groot deel van mijn suïcidaliteit heb ik eraan te danken. Ik heb niet voor niets een persoonlijkheidsstoornis. Volgens de theorie wordt die namelijk veroorzaakt door vroegkinderlijk trauma. En daar heb ik ruim voldoende van beleefd.
Maar er zijn ook veel onderdelen van mijn opvoeding waar ik juist heel erg blij mee ben.
De meeste onderdelen durf ik wel te stellen. De delen die mij gemaakt hebben tot de misschien iets te lieve, vriendelijke, verdaagzame vrouw die ik ben, die altijd probeert nuance te zoeken en vanuit verschillende invalshoeken naar een probleem wilt kijken. Op deze eigenschappen ben ik echt ongelofelijk trots. Inmiddels kan ik mij boos maken of een scherp standpunt innemen, maar dat is beiden tegen mijn natuur in.
Ik weet ook hoe ik en mijn zussen zo zijn gegroeid en ik kan me niet voorstellen dat zij niet dezelfde knoop in de maag krijgen bij het zien van de beelden en het lezen van de verslagen en de reacties op deze beelden en verslagen op de sociale media. Ik kan me niet voorstellen dat een Tomasje, of iedereen die in onze grote familie werd opgenomen, op zo’n manier zou kunnen reageren of zelfs maar zou kunnen denken.
Tegen de drogreden “neem ze zelf maar in huis, dan weet je hoe dat is” kan ik namelijk zeggen dat ik dat ooit heb gedaan
Mijn ouders vingen vele pleegkinderen op. Ik weet niet precies hoeveel, maar twee van de langdurige plaatsingen waren asielzoekertjes. Oké, ze werden in de loop van de jaren de langsten van de hele familie, dus uiteindelijk asielzoekers. Statushouders en na jaren genaturaliseerd. Met een ander kleurtje, maar gewoon een kind als alle anderen.
Alleen hadden ze verhalen
Verhalen waar mijn nieuwsgierige kinderoortjes misschien iets teveel van hoorden. Heel veel aangrijpende verhalen over een wereld, een vlucht, waar de meeste pubers niets van weten. Niets van hoeven te weten. Maar de regels zaten ons in het pad als we de grens met België wilden oversteken of een paspoort wilden aanvragen.
Zoals het iedere weldenkende puber betaamd heb ik ze soms ook gehaat
Zoals het iedere weldenkende puber betaamd heb ik ze soms ook gehaat.Om de kamer van mij die eentje kreeg waardoor ik een kamer moest gaan delen. Om de aandacht die ze kregen. Om de trauma’s die ze uitten. De grote zus die ik moest zijn, maar soms toch echt niet kon of wilde. Maar binnen al die puberale boosheid vergat ik aan het einde van de dag (oké, het heeft ook weleens een heel weekend geduurd) nooit mijn opvoeding. De achtergronden, de verhalen en uiteindelijk kwam ik altijd weer uit bij de nuance en verdraagzaamheid.
Vandaag schrijf ik mijn verhaal met een knoop in mijn maag. Hopelijk zit er de mix van verdraagzaamheid en realisme in. De verdraagzaamheid van vroeger en het realisme van mijn therapie.
Op beiden kanten in mij ben ik trots, hopelijk kan Nederland het ook vinden en er ook trots op worden
