Terwijl ik naar mijn salontafel kijk, moet ik denken aan een blog dat ik lang geleden schreef en mijn boek heeft gehaald. Iets met Troosteten. Als ik het tafereel aanschouw, lijkt het nieuwe blog in mijn hoofd zich als vanzelf te vormen. Ik pak dus maar mijn laptop en klap haar open.
Ik heb op dit moment een crisis
Het is gelukkig geen depressie. Daarvan weet ik nooit hoe lang ze gaan duren. Het is een crisis door mijn persoonlijkheidsproblematiek. Die duren altijd maximaal twaalf dagen en worden veroorzaakt door het gevoel in de steek gelaten te worden. Ik weet ook precies wie mij deze herfstdagen in de steek heeft gelaten, maar dat is weer een ander verhaal.
Het nadeel is dan wel weer dat dit soort crisissen gevaarlijker kunnen zijn. Ik heb ze sinds schematherapie niet meer zo vaak. De vorige was eind mei door soortgelijke redenen. Zo’n crisis is, net als een depressie, altijd wel een periode dat ik extra kwetsbaar ben voor ieder zandkorreltje dat ik tegenkom.
Tip: ga niet in je dossier lezen als al je in zo’n kwetsbare periode zit
Volgende week heb ik een afspraak met mijn huisarts voor een longcovid-restverschijnsel. Graag wil ik hem waarden van voor mijn longcovid laten zien. Daarom heb ik een klein deel van mijn dossier van de GGZ opgevraagd. Nogmaals: doe dit dus niet als je zo kwetsbaar bent als ik op dit moment.
Een dossier is best confronterend. Ook als je stabiel bent. Dit keer ook nog eens omdat er onverwachte informatie in stond. Ik had gevraagd om informatie over hartslag en bloeddruk, maar ik kreeg volledige intakes van opnames. En dan ben zelf zo’n miep die dat ook nog eens allemaal gaat lezen.
Ik weet dat er informatie in staat die ik niet leuk vind
De momenten dat ik blij ben dat ook na mijn overlijden het medisch beroepsgeheim blijft gelden. De kanten van mij waar ik mij verschrikkelijk voor schaam. De momenten die ik zo graag nooit had meegemaakt, had veroorzaakt.
Daarnaast wordt een dossier met pijnlijke zakelijkheid geschreven. Hoewel het objectieve beschrijvingen van observaties zijn, of horen te zijn, voelt ieder woord als een oordeel. De constatering dat ik medisch jargon gebruik, vertaal ik naar iets slechts. Dat mijn neutrale, modulerende affect fout is, gezien de omstandigheden.
Zou ik dat de volgende keer anders, beter, moeten doen?
Soms vind je dingen waar je het totaal niet mee eens bent, zoals wanneer voor de zoveelste keer wordt beschreven dat ik cluster B problematiek zou hebben. Jongens, ik weet dat ik dat uitstraal, maar ik heb zojuist verteld een NAO cluster C te hebben. Geloof me gewoon. Of in ieder geval die twee persoonlijkheidsonderzoeken, en al mijn vaste behandelaren.
Of dingen die je domweg als bijzonder zou kunnen benoemen. Zo schreef een arts dat er “mogelijke aanwijzingen voor mentale ontwikkelingsachterstand” zijn. Dingen waarvan je je afvraagt wat ze eigenlijk hebben geobserveerd. En waarom het ambulante team niets met deze informatie heeft gedaan.
Ach, ik heb in ieder geval op dit moment de wetenschap dat het nog maar enkele dagen zal duren en dat ik tegenwoordig de controle heb om ervoor te zorgen dat ik geen intake nodig zal hebben
Dat is wel prettig. Al denk ik dat de chips in de kast het einde van deze crisis niet meer zal meemaken.
Hopelijk heeft mijn huisarts wat aan de informatie.
