Acceptatie is de rode draad door het leven van mensen met een beperking. Als je een chronische aandoening hebt, gediagnosticeerd of niet, moet je op de één of andere manier ermee leren leven. De dromen, normen en waarden die je vroeger had, moet je inleveren en aan je nieuwe situatie aangepaste dromen, normen en waarden gaan creëren.
Beluister hier via Spotify: https://open.spotify.com/episode/0s1FXBGCP90ZbIQoTK5lvl?si=43ceab6714bd41df
Hoewel ik het doe, is het nou niet bepaald mijn sterkste kant. Echter, 20 jaar na mijn eerste symptomen, 17 jaar na mijn eerste psychiatrische diagnose en 16 jaar na het krijgen van de diagnose bipolaire stoornis, denk ik dat ik een aardig eind ben gekomen. Mijn zwakte is inmiddels mijn kracht geworden en mijn hele leven is erop ingericht om zowel een zo stabiel mogelijk als een zo prettig mogelijk leven te lijden.
Bovenal merk ik in mijn dagelijks leven vrijwel niets van alles wat ik tijdens dat proces heb ingeleverd.
Mijn leven is nu eenmaal zo en dat is prima
Punt. Klaar. Goed.
Ook de acceptatie van mijn longcovid gaat niet van de ene op de andere dag, hoewel ik dit keer intensieve begeleiding krijg van mijn psycholoog/lotgenoot. “Been there, done that” lijkt ook een rol te spelen. Na al die jaren van strijd lijkt de acceptatie dit keer slechts maanden te beslaan.
Vooral sinds ik weer een voldoende hoge kwaliteit van leven heb en de longcovid kan combineren met mijn andere stoornissen, gaat het lekker.
Hmm, misschien niet helemaal een goed voorbeeld van acceptatie
Maar het is wel zo.
Door een kleine terugval na een verkoudheid kan ik nog wel zo van streek raken, zo boos op mezelf worden en dat hele stomme k*tleven haten, dat ik er nare terugvallen van mijn persoonlijkheidsstoornis door krijg. Die ik vervolgens weer moet accepteren.
Toch heb ik afgelopen week een bijzondere, maar adequate en duurzame stap vooruit gezet in het proces. Ik heb een paar weken terug de huur van mijn elektrische fiets opgezegd omdat ik vond dat ik wel weer op een normale fiets kon fietsen. Op de vooravond van het inleveren, met mijn verkoudheid nog vers in het geheugen, heb ik.
een elektrische fiets gekocht
Een grote stap in de acceptatie van mijn longcovid. Me erin berusten dat ik er nog zolang en zoveel last van heb, dat het de moeite waard is om een extra fiets te kopen om me het leven nèt een tikkeltje makkelijker te maken. Want mijn leven is al zwaar zat.
Gisteren ontdekte ik dat ik teveel plas. Dus moet één van mijn medicijnen omhoog. Dat ontregelt mijn lithium een paar maanden en een ontregelde lithium ontregelt mij. Ik weet nu dus dat ik ergens in de nabije toekomst weer een tijdje instabieler dan normaal zal zijn. Ik zie er nu al tegenop.
Acceptatie is ook zonder het te accepteren een werkwoord.
Wil je Lonneke’s Levensdans financieel steunen en mijn levenswerk ook mijn echte werk maken? Doneer dan nu: https://www.lonnekeslevensdans.nl/donatiebutton/ of koop mijn boek.
