De afgelopen weken was mijn leven geweldig. Een aantal factoren maakten samen dat ik erg gelukkig was. Bij mijn psycholoog wist ik dan ook geen casus aan te leveren voor mijn schematherapie. Hij gunde het me om ook op goede dagen over vroeger na te durven denken.
Vandaag kwamen alle het oude naar boven. Ik hoor de lief bedoelde stemmen van mijn ouders in mijn hoofd en de opbouwend bedoelde kritiek over hoe ik beter mijn best kan. En kan alleen maar bedenken hoe ik mezelf moet gaan straffen. Ik denk dat ik volgende week voldoende stof voor therapie heb.
Een blog waarin de gelukkige, volwassen Lonneke verstrikt raakt met de veeleisende en straffende ouder van schematherapie en er alleen nog een huilend, klein kind overblijft.
En omdat ik vergeten ben de oorspronkelijke tekst op te slaan, is deze alleen te beluisteren via Spotify.