“Jij en je principes,” verzucht mijn collega terwijl ze ondertussen in de lach schiet nadat ik mijn laatste dilemma aan haar heb uitgelegd. “Die moeten je af en toe wel geweldig in het pad zitten.”
Ik heb principes waar ik stevig achter sta
maar deze week kwamen ze wel bovengemiddeld vaak langs. Niet al mijn dilemma’s kan ik uitleggen. Ik vind principieel dat ik dat niet kan uitweiden over bepaalde situaties. Toch ga ik in dit blog een poging wagen om jullie mee te nemen in mijn gedachtegangen.
Zoals veel mensen heb ik mijn begrip van normen en waarden van mijn ouders meegekregen. Wat binnen de familie gebeurd, blijft binnen de familie. Èn: je idealen die verwezenlijk je pro deo. Geld verdienen doe je namelijk met je werk. Want voor je eigen brood kunnen zorgen, is een stevig principe.
Mijn ouders stonden veel klaar voor de gemeenschap
De vele al dan niet gehandicapte pleegkinderen, maar ook het vele werk voor de kerk, de schoolraden waar mijn moeder in zat, de judo verenging waar mijn vader penningmeester was, de koren die hij dirigeerde en de voorbereidingen voor de Eerste Heilige Communie en het Vormsel waar zij ondersteuning in bood. Ze zijn al een tijdje dood, maar het dorp zijn ze niet vergeten.
Toen mijn ouders onderscheiden werden, feliciteerde ik hen als een boerin met kiespijn
Want ook toen had ik een gevecht tussen mijn verschillende principes. Ik gunde het hen ontzettend. Ondertussen ben ik emotioneel verwaarloosd zodat mijn ouders die principes konden volgen en ik ben psychisch mishandeld in het proces om tussen deze principiële ouders een ideale, principiële dochter te zijn. En juist in die tijd leerde ik bij mijn eerste therapie mezelf centraal te stellen. Tegen de principes van de familie in.
Toch heb ik deze principes nooit verloochend -behalve dan je lult niet over de familie, want dat is lastig in therapie- en ik sta er nog steeds vierkant achter. Ik klik niet. Ik verraad niemand. Als je me iets in vertrouwen verteld, dan kun je erop vertrouwen dat ik dat nooit verder zal vertellen. Mijn idealiste werk doe ik vrijwillig. Pro deo, zoals je het zou kunnen noemen. Tot voor kort tenminste.
Want wat ook een principe is, is dat je voor je eigen brood moet kunnen zorgen
En dat moment is momenteel dichterbij dan ooit. Tenminste als ik een realiste prijs durf te vragen voor mijn werk als spreker. En het principiële zwijgen niet mijn behandeling dwarsboomt.
Want ik ben een idealist die van haar idealisme haar werk probeert te maken. Waar ligt dan de grens. Wat doe je nog gratis en wat vraag je als realistisch salaris. Betaald werk voor Lonneke’s Levensdans, volledig tegen mijn principes in en tegelijkertijd volledig voldoen aan mijn principes.
Jeetje, wat lastig, al die principes
