Als je het even niet meer weet.
Niet meer weet wat je moet doen. Niet meer weet wat je moet schrijven en welke woorden je moet kiezen. Niet meer weet welke taken zoals altijd op je wachten, niet meer weet welke handleiding voor welke klus je moet gebruiken. Welke klussen voorrang behoeven en welke kunnen wachten.
Niet meer weten wanneer het bed verschoont is, verschoont moet, hoe je het moet doen. Niet meer weten welke rekeningen nog te declareren, hoe je moet declareren, of je moet declareren. Of je er wel recht op hebt. Een stapel post die steeds groeit.
Niet meer weten wat te eten, hoe te koken, welke volgorde, wanneer welke maaltijd, hoe je koelkast eruit ziet, of je het gas ervoor moet aansteken. Hoe je de vaatwasser inruimt, of uit. Hoe de was te draaien, in welke volgorde op te hangen, hoe te vouwen en hoe je kast werkt.
De plantjes alleen maar teveel, of te weinig, water geven.
Niet meer weten hoe je een zin formuleert, hoe je ideeën genereerd, niet meer associëren, niet meer verbinden, niet meer motiveren, niet meer denken. Waar de ‘d’ en waar de ‘t’ en waar nog zijn. Wat vet te drukken, wat hashtags zijn.
Als je het gewoon even niet meer weet, geen keuzes meer kan maken. Dan weet je dat je -nou ja, ik in ieder geval- dat ik depressief ben
Iedere depressie ziet er anders uit. De één is vol met angst, de ander geeft huilbuien. Je hebt eetdepressies en vasten-depressies. Een lege depressie waarin je hoofd een brij is, of een gemengde depressie waarin je niet meer kunt stoppen met denken. Een lichte depressie die enkel wat grijze sluiers over het dagelijks leen geeft. Of een zware waar iedere beslissing in je leven moeilijk wordt en je het even niet meer weet. Soms allemaal door elkaar, van alles een beetje en nog veel meer. Soms met een schuldwaan en bij mij vrijwel altijd met suïcidaliteit.
Op dit moment heb ik een lege eet-depressie
Ik weet het allemaal niet meer, mijn hoofd is die brij en ik heb werkelijk geen idee wat ik allemaal nog moet of kan doen. De oplossing daarvoor lijkt de leegte vol te stoppen met eten. Uiteraard in de categorie slagroom, koekjes, cola, chocolade en friet. Naast mijn normale maaltijden. Als ik aan het einde van deze depressie niet vijf kilo ben aangekomen, dan weet ik het niet meer.
Met mijn hoeveelheid depressies kun je stellen dat ik ze eigenlijk allemaal wel heb gehad, behalve de psychotische depressie (laten we dat zo houden) en de langdurige/chronische depressie. Want dat is dan wel weer het voordeel van een bipolaire stoornis (ultra) rapid cycling: als je tenminste 4 bipolaire episodes per jaar wilt redden
dan kan 1 episode onmogelijk 2 jaar duren
Dus nu even wachten tot deze ook weer over is en ik wèl weer alles weet en weer het hoogste woord zal voeren.
