Het blijft altijd spannend. Het duurt dan ook altijd wel een aantal weken voordat ik het durf te roepen. Ik ben altijd zo bang dat als ik het aan mezelf erken, het vertel of het zwart op wit zet, het een leugen blijkt te zijn. Het lijntje tussen waarheid en leugen is zo dun op dit gebied. Zo dun dat ik zelf eigenlijk nooit meteen herken dat ik over de grens heen ben, en er zeker niet op durf te vertrouwen dat het echt waar is.
Maar ik was zo gelukkig, de laatste tijd. Echt gelukkig. Tenminste dat dacht ik. Nu blijkt dit in ieder geval de laatste week niet waar te zijn geweest. Ik bleek ziek te zijn.
Mijn gelukkig zijn is naadloos overgegaan in ziek zijn
Hypomaan zijn is een vreemde gewaarwording. Het betekent een beetje manisch, het is de tegenpool van de depressie. Het is vol impulsiviteit en weinig ziekte-inzicht. Waar bij een depressie mijn perfectionisme gaat opspelen, ben ik bij een hypomanie slordig en chaotisch. Ik vergeet afspraken of opdrachten en moet alles op papier zetten.
In mijn dagelijks leven ben ik beleefd en probeer ik tot het ziekelijke aan toe rekening met anderen te houden. Tijdens een hypomanie praat ik nog veel meer dan normaal, begin halverwege de zin al met het volgende onderwerp. Ik ben op een botte, haast gemene manier, ad rem en vind mijzelf de belangrijkste van de wereld.
Het is alsof ik met mijn hypomanie een stuk beschaving van mezelf laat afvallen
Alle remmingen die mijn afhankelijke en ontwijkende persoonlijkheidsstoornis, alle trauma’s die ervoor zorgen dat ik dagelijks ben die ik wil zijn, alle normen en waarden die ik voel… ze vallen van me af.
Terwijl ik intens gelukkig ben, weet ik -zodra ik het door heb- dat ik mensen pijn doe met mijn hypomanie. Mijn waarden en normen liggen hoog normaal gesproken hoog, misschien wel te hoog, maar ze zijn me ook erg dierbaar. Toen ik deze week die angst op mijn werk uitsprak, werd hardop afgevraagd of het wel een probleem is om mezelf eens met wat minder sociaal gewenste grenzen te zijn. Waarom zo ongelukkig zijn omdat ik even wat minder lief ben?
Want dat is de consequentie. Als mijn hypomanie over is, als ik weer grip op mijzelf krijg, dan word ik intens ongelukkig. Als ik te laat ingrijp, dan krijg ik een ‘gemengd beeld’. Dat is een hypomanie met depressieve kenmerken. Ik kan dan extreem angstig worden, veel huilen en prikkels amper hanteren.
Hoe verder mijn hypomanie oploopt, hoe erger mijn gemengde episode
En ik was dit keer was ik te laat.
Inmiddels rem ik mezelf al dagen. Pammetjes nemen. Op tijd naar bed. Prikkels vermijden. Ik weet dat als ik me nu gelukkig voel, ik mezelf niet genoeg rem en dat als ik nu diep ongelukkig ben, ik het goed doe. Maar ik nog zit op de grens. Ik kan mezelf nog opjagen en daarmee kom ik bij de verschrikkelijkste keuze.
Ga ik pammetjes nemen op tijd naar bed en me door een paar dagen hel heel slepen? Of ga ik genieten van de warme zomeravond, veel te laat slapen en morgen weer heerlijk eufoor hypomaan zijn.
Want willen we niet allemaal gelukkig zijn?
Of op zijn minst een surrogaat daarvan?
Wil je Lonneke’s Levensdans financieel steunen en mijn levenswerk ook mijn echte werk maken? Doneer dan nu: https://www.lonnekeslevensdans.nl/donatiebutton/ of koop mijn boek.
