Ik denk dat alle oud klasgenoten en docenten die mij volgen verbaasd zullen zijn over dit blog. Ik stond namelijk bekend als stuudje, maar dat was ik eigenlijk helemaal niet.
Toen ik in 1 gymnasium startte kon ik niet studeren. Ik werd door het Mencia naar de HAVO gestuurd en door mijn ouders naar een orthopedagoog. Op de huiswerkklas tekende ik tekeningen en schreef ik verhalen en gedichten. De docenten waren of heel relaxed, of ze hadden het niet door. Mijn cijfers bleven tot grote, grote teleurstelling laag. Ik wist heus wel dat ze eigenlijk woedend waren.
Na een aantal jaar zag ik het licht
Ik werd de trots van de familie en mocht doorstromen naar het VWO (waar ik eigenlijk thuishoorde volgens mijn vader… wat hij vaak heeft gezegd). Toen mijn moeder ziek werd heeft school mij geweldig ondersteund en ik kreeg vrijstellingen van werkstukschrijven om te kunnen overleven. Mijn vader was niet eens teleurgesteld, hij was woedend. Daardoor haalde ik met sublieme cijfers mijn VWO-diploma. Gelukkig mocht ik uithuilen bij mijn docenten.
Op de universiteit was het weer zover
Door mijn eerste zware depressie haalde ik met heel erg veel moeite zesjes. En opnieuw waren mijn ouders diep teleurgesteld. Pas toen ik opgenomen werd viel het kwartje. Ik was gewoon heel erg ziek. Vanaf dat moment was mijn vader trots op wie ik was, hoewel ik zelf geen idee had wie ik was, en misschien vond ik die trots nog wel moeilijk dan de vertrouwde teleurstelling of woede. Hij heeft heel hard zijn best gedaan, maar ik kon en kan het nog steeds niet binnen laten komen.
De laatste tijd heb ik een soort van flashback
naar deze periodes van mijn leven, inclusief het continue angstige gevoel op mijn borst, omdat ik luister of mijn vader niet de trap op komt om mij te betrappen bij het lanterfanten.
Ik moet namelijk al een tijdje een moduleopdracht inleveren die door allerlei omstandigheden steeds is uitgesteld. De belangrijkste reden? Omdat ik werkelijk to-taal geen zin in heb. Dus terwijl ik continue loop te lanterfanten komt de deadline steeds dichterbij. Facebook en LinkedIn zijn veeuul belangrijker, net als Netflix. Ik heb zelfs mijn Videolandabonnement weer gebruikt. Ondertussen voelt het als zwoegen als ik na 4 uur in mijn huis rondhangen en dingen verplaatsen een half hoofdstuk heb neergetikt.
Inmiddels lijkt mijn slaapkamer ontzettend op die puberkamer van toen
Vuile en schone was (incl ondergoed) liggen broederlijk gezellig naast elkaar op de grond. Mijn studieboeken liggen er deels tussen terwijl mijn bureau een vrij grote teringzooi is. Het bed is al in geen weken verschoont en ook in mijn woonkamer slingeren overal samenvattingen, handouts en artikelen over managementstrategiën en organisatie-analyses. Ondertussen nadert de deadline.
Er staan restje eten en snacks op en naast de salontafel
Mijn muizenangst verloor het blijkbaar van mijn demotivatie. Ik leef op instant noodles, patat, chips, chocolade en Thuisbezorgd.nl . In mijn gril ligt een aangebrande panini.
Maar het is gelukt
Mijn werkstuk is af en ik heb nog twee dagen over voor het schrijven van de inleiding en de samenvatting, én om de vormgeving op orde te krijgen. Want het moderne Word is blijkbaar prima in staat om overal rare strepen neer te zetten die maar niet willen verdwijnen.
En als ik een onvoldoende haal? Dan het een goede oefening voor mijn schematherapie om de interne straffende ouder vriendelijk doch stevig de mond te snoeren.
Wil je Lonneke’s Levensdans financieel steunen en mijn levenswerk ook mijn echte werk maken? Doneer dan nu: https://www.lonnekeslevensdans.nl/donatiebutton/ of koop mijn boek.