Gashendel

Mijn fiets heeft een gashendel, ontdekte ik laatst. Nee, het is geen opgevoerde fatbike. Hij is namelijk niet opgevoerd en de gashendel doet helemaal niets anders dan extra stroom verbruiken, tenzij ik zachter dan 20 kilometer per uur rij. Super relaxed om uit tunneltjes te rijden, trouwens.

Deze week ben ik drie keer op en neer naar Den Haag gefietst. Het fietsweer was mooi, voor mijn werkgever kwam het buitengewoon goed uit en ik had een iets grotere spreiding van mijn werktijden heel erg hard nodig. De duizend extra verbrande calorieën compenseerde een klein beetje mijn huidige slechte eetgewoonten.

Het afscheid van Lumen heeft er hard ingehakt

Na een week rouw sloeg het om in een hypomanie waar ik nu uit probeer te komen. Zoals bij iedere hypomanie, mag ik eerst nog even door een gemengd beeld worstelen.

Het moeilijke aan hypomaniën is dat als je ze zijn gang laat gaan, je je werkelijk geweldig gaat voelen. Het is een heerlijk, gelukzalig gevoel waarin je de hele wereld denkt aan te kunnen. Je eigen fouten zijn verdwenen. Je bent de beste en geweldigste persoon die er bestaat.

Tenminste, tot ik begin te merken dat ik wel heel erg vaak hang aan mijn eigen gelijk. Dat mijn hoofd chaos is, in plaats van de structuur die ik zo graag aanbreng in mijn leven en in mijn werk. Dat de nachten te licht zijn om mijn geest de rust te geven die het iedere nacht nodig heeft. Vroeger was ik dan niet moe te krijgen, nu raakt mijn lichaam onder alle omstandigheden gewoon nog uitgeput. Oude alarmsignalen werken niet meer.

Zodra ik de hypomanie rem, wordt het leven duister en angstaanjagend

Hoe meer ik mezelf aanjaag, hoe beter het leven is. Hoe beter ik voor mijn bipolaire stoornis en mezelf zorg, hoe meer ik het leven haat. Het angstzweet is voor iedereen te ruiken. Ik voel het door dat drukkende gevoel op mijn borst. De gedachten om mezelf iets aan te doen stijgen, en worden langzaamaan onweerstaanbaar.

Juist dan weet ik dat ik goed bezig ben. Dat alle copingstrategiën die ik inzet werken en dat dit enkel iets is waar ik doorheen moet onderweg naar stabiliteit. Het is de weg terug naar het leven waar ik inmiddels zoveel van hou. Een weg die moeilijk en pijnlijk is op allerlei verschillende manier die ik in dit blog probeer uit te leggen. Een weg die steeds moeilijker, pijnlijker en langer wordt, als ik weiger hem te volgen.

Van alles wat mijn hele bipolaire stoornis te maken heeft, is dit het ingewikkeldste

Iedere dag als ik naar Den Haag fiets kom ik vier tunneltjes tegen. Eentje als ik net van huis ben gekomen, vervolgens eentje bij het Lammenschansplein, eentje onder het spoor door richting Wassenaar en eentje als ik halverwege ben en Leidschendam in fiets.

Ik rijd dus vrij regelmatig uit donkere tunneltjes

Meestal weet ik hoe lang het duurt en zie ik het licht aan de andere kant al schijnen. Nu niet. Het licht is vaag en hoe lang de tunnel is weet niemand, ook ik niet. Tunneltjes overwin ik altijd, soms met behulp van mijn nieuw ontdekte gashendel, maar dit keer juist zonder het tempo aan te jagen.