Op blote voeten maaide ik het gras. We renden op blote voeten door mama’s grote tuin en hielpen met blote voeten in het zand met onkruid wieden. Ik herinner me de zoektochten naar mijn sandalen als we ergens heen gingen.

Ooit ging ik met een vriendin vissen in de singels van Breda

tegenover haar huis. Zoals altijd had ik mijn sandalen uit gegooid en liep ik op blote voeten rond. Goed uitkijken voor de hondenpoep en het glas natuurlijk, maar verder vond ik het heerlijk dat het koele gras aan mijn tenen kriebelde. De moeder kwam naar ons toe en zei “Doe jullie schoenen aan, jullie zijn toch geen kinderen uit een achterbuurt?”. Ik was stomverbaasd. Mijn ouderlijk huis was een villa te noemen en ook daar renden we zodra het weer het toelaat op blote voeten rond in de tuin, maar ook op straat.

Sinds een 2017 heb ik weer een tuin

en woon ik weer in een woonwijk en laat ik in de zomer graag mijn sandalen bij de kapstok liggen als ik met dagelijkse dingen bezig ben in of rond mijn huis. Met mijn sandalen in de hand loop ik op blote voeten door het gras naar Cronesteyn. Pas als ik bij het schelpenpad kom doe ik mijn sandalen aan. Schelpen vind ik te pijnlijk onder mijn voeten.

Met mijn longcovid kwam

niet alleen PEM, extreme vermoeidheid en een slechte conditie, maar ook orthostatische intolerantie. Dat betekent dat ik extreem moe word van stilstaan. Na twee gebeurtenissen, kan ik nu 5-10 minuten achter elkaar stilstaan. Tenminste, zolang ik mijn compressiekousen draag.

In het begin kon ik misschien 1 of 2 minuten staan, maar twee gebeurtenissen veranderde dat. Als eerste ging ik lactoferrine gebruiken. Inmiddels is met een RCT bewezen dat het niet helpt tegen longcovid, maar goed, bij mij hielp het wel destijds. Het tweede was een herbesmetting. Ik behoorde tot de groep die daarvan opknapt, in plaats van de groep die achteruit ging.

Sindsdien leid ik een leefbaar leven

Ik hoef meestal niet overdag naar bed. Alleen als ik mijn kousen niet draag, of als ik PEM heb. Soms, op een zomerse thuisdag, kan ik de verleiding van blote voeten niet weerstaan. Zo’n dag eindigt halverwege in mijn bed, omdat ik één of twee uur liggend moet rusten.

Wel slaap ik absurd (en irritant) veel, kan ik geen grote of langdurige inspanningen verrichten en heb ik nog steeds geen briljante conditie.

Anderhalve week geleden vond ik in mijn medicijnkastje nog een vol potje lactoferrine

Ik besloot het nog een keertje te proberen. Sindsdien ben ik iedere ochtend bang hypomaan te zijn, omdat ik uitgerust wakker word terwijl ik minder heb geslapen, en hoef ik overdag niet meer naar bed terwijl ik mijn kousen niet draag.

Gisteren liep ik, voor het eerst in twee jaar, met blote voeten door het gras naar Cronesteyn.