Het is tijd dat ik mijn plan uitvoer.
Ik ben een beetje hypomaan, niet zo erg dat ik chaotisch ben. Hoewel, gisteren liep ik vaak mijn tuinpad af omdat ik iets anders in mijn tuin wilde doen zonder het eerste af te maken. Terwijl mijn planning was om te gaan dweilen.
Maar het is in ieder geval niet zo erg dat ik geld uit geef. Dat kan er misschien ook aan liggen dat ik nog één stuiver in mijn portemonnee heb zitten en geen geld meer op mijn rekening heb staan. Dat veranderd gelukkig morgen. Maar of ik daar in mijn huidige toestand blij mee moet zijn…
Het is wel zo erg dat ik volledig in mijn taak kan opgaan zonder nog op mezelf te letten en mijn grenzen nog voel. Zo werkte ik vandaag in het archief. Het ging best lekker en vlot. Ik heb zeker tien pagina’s overgetikt en dat is veel als je bedenkt dat alles geschreven is in een voor 1574 gebruikelijke spelling. En ze hadden toen nog duidelijk niet van een standaardspelling gehoord waardoor niet alleen gewone namen maar ook plaatsnamen, straatnamen, beroepen of huwelijkse status op drie of meer verschillende manieren gespeld worden. Wanneer is iets een patroniem en wanneer is iets een achternaam. Wanneer is iets een straat en wanneer is iets een toevoeging van een straat. En duizend andere uitdagingen.
Het was heerlijk. Ik vergat mezelf en de tijd. Om kwart over vier keek ik op de klok en in mijn boek. Nog even die bladzijde afmaken. Om precies half vijf ging ik naar beneden en fietste ik naar huis. Ik reed de Zoeterwoudse singel op en draaide rechtsaf bij de stoplichten de Lammenschansweg op. Alles ging prima. Linksaf naar de Lorentzkade en ik voelde de man met de hamer. Ik voelde dat rare gevoel in mijn buik. De vreemde kriebel van mijn pols. Die onverklaarbare tranen achter mijn ogen.
Thuis werd het erger toen ik ontdekte dat mijn gratis-weggeef-bakje, dat ik neer had gezet om van mijn overgebleven groenten af te komen, door één van mijn buren binnen was gezet.
Onmiddellijk sloegen de depressieve razende gedachten, die horen bij een ontstemde hypomanie, toe. Ik was een slecht mens door het bakje neer te zetten. Een lastpost voor mijn buren. Ik moest er beter niet meer zijn. Ik moest toegeven aan die vreemde kriebel van mijn pols. Ditmaal omdat ik mezelf moest straffen.
Maar het is nu eerst plantijd, tijd om een rustige, evenwichtige planning voor de avond te maken en morgen te maken. Een planning om bij te komen van deze blijkbaar drukke en heftige dag waarop ik over mijn grenzen heen ging. Om lief te zijn voor mezelf.
Maar eerst is het plan-tijd. Tijd voor mijn stappenplan.